அன்று ஒரு பன்றியின்பின் அதனைத் துரத்திச் சென்ற வேடனும், அன்னதொரு மாயம் வல்லவனும், நால்வர் முனிவர்க்கு ஆல் நிழலில் இருந்து சொல்லிய அறத்தை உடையவனும், தேவர்கட்கு அரியனாய் நிற்பவனும், தேவர் சேனைக்குத் தலை வனாகிய, குறவர் மகளாகிய வள்ளிதன் கணவனைப் பெற்ற தலைவ னும், நான் செய்த குற்றங்களைப் பொறுப்பவனும், பூக்களின் மணம் பரக்கின்ற திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து, நாய்போலும் அடியேன், வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன்.

` சென்ற மறவனை ` எனக் கூட்டுக. ` மறவனாய் ` எனப் பாடம் ஓதி, கிடந்தவாறே யுரைத்தல் சிறக்கும். ` குறவர் மங்கைதன் கேள்வன் ` என்றது. ` முருகன் ` என ஒருபெயர்த் தன்மைத்தாய்,` நாயகனான ` என்னும் எச்சத்திற்கு முடிபாயிற்று. ` பொறுக்கும் ` என்ற எதிர்காலச் சொல்லோடு இயைந்தமையின், ` செய்த ` என்றது, எதிர்காலத்து இறந்த காலமாம். இது, ` செய்தெ னெச்சத் திறந்த காலம் எய்திட னுடைத்தே வாராக் காலம் ` - தொல். சொல். 239 எனச் செய்தெனெச்சத்திற்கு ஓதியவாறுபற்றி உணரற் பாலது. ` விரியும் ` என்ற சொற்பெற்றியால், ` நறை `, ` பூவின் மணம் ` என்பது உணரநிற்கும்.