செம்பொன் போலும் திருமேனியில் வெள்ளிய திருநீற்றை அணிபவனும் , கரிய கண்டத்தை உடையவனும் , திரு மாலும் பிரமனும் காணாத சம்புவும் , நெருப்பை அகங்கையில் ஏந்திய வனும் , சாமவேதத்தை விரும்புபவனும் , தனக்கு ஒப்பாவதொரு பொருள் இல்லாதவனும் , குடம்போலும் தலையை உடைய பெரிய யானையின் தோலை உடையவனும் , எருதின்மேல் ஏறிவரும் தலைவ னும் , எங்கள் அருந்துணைவனும் , திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளி யுள்ளவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய்போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

சம்பு - இன்பத்தை ஆக்குபவன் . ` கும்பம் ` என்பது , யானையின் தலைக்கு உவமையாகு பெயர் . சொற்பின் வருநிலை அணிபட அருளுவார் ,` கோவின்மேல் வருங் கோ ` என்று , அருளினார் . முதற்கண் நின்ற , ` கோ ` என்பது வடசொல் . ` நம்பன் ` என்பது , ` விரும்பப்படுபவன் ` என்னும் பொருளதாகலின் , அதற்கு , இவ்வாறு உரைக்கப்பட்டது .

மணத்தைத் தருகின்ற கொன்றைமலர் மாலையை அணிந்தவனும் , வேதத்தின் இசையை விரும்புபவனும் , அன்பு மிகச்சிறந்து , மனம் உருகித் துதிப்பவர்களது வினைத்தொடர்பை அறுப்பவனும் , பால் முதலிய ஆனைந்தினை ஆடவல்லவனும் , ஒலிக் கின்ற கடலும் , மலையும் , உலகும் ஆகியவற்றை ஏழேழாக உடைய தலைவனும் , ஞானத்திற்கு எல்லையாய் உள்ளவனும் , முல்லை நிலத் திற்குரிய வெள்ளிய இடபத்தை உடையவனும் , திருநள்ளாற்றில் எழுந் தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம்போல்பவனை மறந்து , நாய் போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

மிகச் சிறத்தலுக்கு , வினைமுதல் வருவிக்கப்பட்டது . ` சிறந்து ` என , குண வினை , குணிமேல் நின்றது , மலைகளை , எட்டென்றலேயன்றி , ஏழென்றலும் மரபேயாம் என்க . ` தொல்லை நரைவிடை ` என்பதும் பாடம் .

பூவில் உள்ள மணமும் , பொன்னும் , மணியும் ஆகிய இவைபோல்பவனும் , ` மண் , நீர் , தீ , காற்று , வானம் ` என்னும் ஐம்பெரும் பூதங்களாய் நிற்பவனும் , எருதின்மேல் வரும் செல்வத்தை உடையவனும் , நன்மையே வடிவானவனும் . தேவர்கட்கெல்லாம் தேவனும் , தித்திக்கும் தேன்போல இனிப்பவனும் , குவளைப் பூப் போலும் கண்களையுடையவளாகிய மங்கைதன் பங்காளனும் , கங்கையைத் தாங்கிய சடையை உடையவனும் , ` சீகாமரம் ` என்னும் இசையாற் பாடுமிடத்து , நாவில் இனிமை மிகுகின்றவனும் , திரு நள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம்போல்பவனை மறந்து , நாய்போலும் அடியேன் வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` பூவில் வாசம் ` என எடுத்தோதியது , ஏனைய நறுமணங்களில் சிறந்ததாதல் பற்றி . வாசம் முதலிய மூன்றும் சிறப்புப் பற்றி வந்த பொதுமையை யுடையவாக , தேன் , இனிமையை உணர்த் தும் சிறப்பினதாதல் பற்றி , அதனை முன்னையவற்றோடு ஒருங்கு ஓதாராயினார் . ` காற்று ` என்றது , செய்யுள் பற்றி முறை பிறழ நின்றது , ` சேவின் மேல் வரும் செல்வன் ` என்றது , நகைச்சுவை பயப்பதாய் , அவனது முதன்மையை உணர்த்திற்று . ` காவியங்கண்ணி பங்கன் , கங்கைச் சடையன் ` என்றதும் , ` உடம்பில் ஒருத்தியையும் , தலையில் ஒருத்தியையும் உடையவன் ` என்னும் பொருட்டாய் , அன்னதாயிற்று . ` சீகாமரம் ` என்பதனை ` காமரம் ` என்றது , முதற்குறை . ` காமரம் ` என்னும் , பண்ணின் பொதுப்பெயர் , ` சீ ` என்னும் சிறப்புச் சொல்லோடு புணர்ந்து , ஒருவகைப் பண்ணிற்குப் பெயராய் வழங்கும் . இராகங் களுள்ளும் ஒருவகையினை , ` சீராகம் ` எனக் குறியிட்டு வழங்குவர் .

` அடைக்கலம் ` என்று சொல்லித் தனது திருவடியை அடைந்த சிறுவன்மேல் சினந்து வந்த இயமனை , வீழ்ந்து உருளும்படி அவனது மார்பில் ஓர் உதை உதைத்தலை மேற்கொண்ட தலைவனும் , தன்னை நினைப்பவரது மனத்தை விட்டு நீங்குதல் இல்லாதவனும் , அறிவு மிக்க தேவர்களும் , அசுரர்களும் கூடிக் கடைந்த கடலுள் மிகுதியாய்த் தோன்றி வெம்மையுற்று நின்ற நஞ்சினை உண்டவனும் , திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல் பவனை மறந்து , நாய்போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` உருள ` என்றது , ` உயிர்நீங்கிக் கிடப்ப ` என்றவாறு . ` உதை ` என்றதன்பின் . ` உதைத்தல் ` என்பது , தொகுத்தலாயிற்று . விஞ்சை - வித்தை ; அறிவு ; தேவரை . ` புலவர் ` என்னும் வழக்கினை நினைக்க . இங்கு , ` இறவாதிருத்தற்கு வழியறிந்தனர் ` என , நகை தோன்ற அருளுவார் , ` விஞ்சை வானவர் ` என்று அருளினார் . மிகுதி , உலகு இடங் கொள்ளாமை . அந்நஞ்சினும் மிகப் பெரிய அமுதாய் நிற்றலின் , அதனை உண்ண வல்லனாயினான் என்பது திருக்குறிப்பு .

மங்கை ஒருத்தியது பங்கை உடையவனும் , இயல் பாகவே மாசில்லாது விளங்கும் மணிபோல்பவனும் , வானமாகிய நாட்டை உடையவனும் , பன்றியும் அன்னமும் எவ்விடத்துத் தேடியும் காணுதல் அரியவனும் , எளியேனுக்கு எளியனாய் எதிர்வந்த தலை வனும் , ஆறு அங்கங்களையுடைய நான்கு வேதங்களோடு நிறைந்து நிற்கின்ற அந்தணர்கள் தனது திருவடியைப் போற்றுகின்ற நம் தலை வனும் , திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய் போலும் அடியேன் . வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` மாசிலா மணி ` இல்பொருள் உவமை . காணாது எய்த்தமையின் , ` திருமால் பிரமன் ` என்னாது , ` ஏனமொடு அன்னம் ` என்று ஓதினார் . ` அப் பெரிய தேவர்கட்கு அரியனாகியவன் , எனக்கு எளிவந்தருளினான் ` என நினைந்து உருகியவாறு . ` எளிவந்த ` என்றதற்கு , ` எளிமை பொருந்தியவனாகிய ` என்று உரைப்பினுமாம் . ` மறை ` என்றது , அதனை ஓதுதலை . ஆன் உருபு . ஒடுவுருபின் பொருளில் வந்தது , ` நங்கள் கோனை ` எனப் பின்னர் அனைவரையும் உளப்படுத்து அருளுவாராயினும் , தமக்கு எளிவந்த தன்மையை நினைந்து , தமக்குப் பிரானாயினமையை ,, முன்னர் வேறெடுத்து அருளிச் செய்தார் என்க .

கற்பக தருவும் பெரிய பொன்மலையும் போல்பவனும் , காமனைக் காய்ந்தவனும் , கண் பொருந்திய நெற்றியை உடையவனும் , சொல் நிலையில் நிற்கும் பொருள் உணர்வாகிய அறியாமையைக் களைந்து , பொருள்கள் , நேரே விளங்குமாறு விளக்குகின்ற தூய ஒளியாய் நிற்பவனும் , என்னை அடியவனாக , திருவெண்ணெய் நல்லூரில் , யாவரும் வியக்கத் தக்க , பழமையதாகத் தீட்டப்பட்டதோர் ஓலையைக் காட்டி அடிமை கொண்ட நன்னிலை யாய் உள்ளவனும் , திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய் போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` பொன்மலை ` என்றது , ` பெரிய நிதிக்குவை போல் பவன் ` என்றபடி . ` பொருள்களை நேரே தலைப்பட்டுணராது , சொல் வடிவிலே உணருமாறு உணர்வைத் தடுத்து நிற்பது அக இருளாகிய ஆணவமலம் ` என்பதும் , ` எல்லாப் பந்தமும் நீங்கிய வழியும் , இவ் வொருபந்தம் நீங்குதல் அரிது ` என்பதும் , ` அது ` நீங்கின் , இறைவனது திருவடியை அடைதல் எளிது , என்பதும் , ` மூவகை அணுக்க ளுக்கும் முறைமையான் விந்து ஞானம் மேவின தில்லையாகில் விளங்கிய ஞானம் இன்றாம் ; ஓவிட விந்து ஞானம் உதிப்பதோர் ஞானம் உண்டேல் சேவுயர் கொடியி னான்றன் சேவடி சேர லாமே ` - சிவஞான சித்தி - சூ .1-26 என்றற் றொடக்கத்து மெய்ந்நூற் பகுதிகளான் உணர்ந்துகொள்க . ` நற்பதம் ` என்றது வீட்டு நிலையை ; என்னையெனின் , அதுவே , எல்லாவற்றினும் மேலாய நன்னிலை யாகலின் என்க .

அன்று ஒரு பன்றியின்பின் அதனைத் துரத்திச் சென்ற வேடனும் , அன்னதொரு மாயம் வல்லவனும் , நால்வர் முனிவர்க்கு ஆல் நிழலில் இருந்து சொல்லிய அறத்தை உடையவனும் , தேவர்கட்கு அரியனாய் நிற்பவனும் , தேவர் சேனைக்குத் தலை வனாகிய , குறவர் மகளாகிய வள்ளிதன் கணவனைப் பெற்ற தலைவ னும் , நான் செய்த குற்றங்களைப் பொறுப்பவனும் , பூக்களின் மணம் பரக்கின்ற திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய்போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` சென்ற மறவனை ` எனக் கூட்டுக . ` மறவனாய் ` எனப் பாடம் ஓதி , கிடந்தவாறே யுரைத்தல் சிறக்கும் . ` குறவர் மங்கைதன் கேள்வன் ` என்றது . ` முருகன் ` என ஒருபெயர்த் தன்மைத்தாய் ,` நாயகனான ` என்னும் எச்சத்திற்கு முடிபாயிற்று . ` பொறுக்கும் ` என்ற எதிர்காலச் சொல்லோடு இயைந்தமையின் , ` செய்த ` என்றது , எதிர்காலத்து இறந்த காலமாம் . இது , ` செய்தெ னெச்சத் திறந்த காலம் எய்திட னுடைத்தே வாராக் காலம் ` - தொல் . சொல் . 239 எனச் செய்தெனெச்சத்திற்கு ஓதியவாறுபற்றி உணரற் பாலது . ` விரியும் ` என்ற சொற்பெற்றியால் , ` நறை `, ` பூவின் மணம் ` என்பது உணரநிற்கும் .

மாதராள் ஒருத்திக்குத் தனது உடம்பின் இடப் பக்கத்தைக் கொடுத்தவனும் , மாணிக்கம் போல்பவனும் , தன்னைப் பணிகின்றவர்களது வினையை அழிக்கின்ற , வேத முதல்வனாய் உள்ளவனும் , வேதத்தின் வழி வேட்கின்ற வேள்வியை உடையவர்கள் வணங்குகின்ற தூயவனும் , அடியேனுக்கு எளிமையாய்க் கிடைத்த தூதனும் , தன்னை எனக்குத் தோழமை முறையினனாக அளித்து , அடியேன் செய்த குற்றங்களைப் பொறுக்கும் தலைவனும் , திரு நள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய் போலும் அடியேன் வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றை யும் நினையேன் .

உடம்பின் ஒரு பகுதியைக் கொடுத்தது , அவனது பேரருளை யுணர்த்தும் , ` உடம்பில் இடங்கொடுத்தான் ` என்பது நயம் , ` வேத வேள்வியர் வணங்கும் விமலன் ` என்றது . ` வணங்காது விடின் தக்கன் அடைந்த நிலை எய்தும் ` என்னும் அச்சத்தாலேனும் அவரால் வணங்கப்படுபவன் என்றவாறு . இறைவன் சுந்தரர் பொருட்டுப் பரவையாரிடம் இருமுறை தூது சென்றமை வெளிப்படை . இதனை எடுத்தோதினமையின் , இத் திருப்பதிகம் , நம்பியாரூரர் தொண்டை நாடு சென்று மீண்டதற்பின் அருளிச்செய்தது என்பது ஐயமின்றி விளங்கு தலால் , ` தொண்டைநாடு நோக்கிச் செல்லுங்கால் இத்தலத்தை வணங்கி அருளிச்செய்தது ` என்றல் பொருந்தாமை யறிக , தொண்டை நாடு நோக்கிச் செல்லும் பொழுது திருக்கடவூரை அடைதற்கு முன்னர் இத்தலத்தை வணங்கிய செயலைக் கூறுமிடத்து , சேக்கிழார் , ` திருப் பதிகம் அருளிச் செய்தார் ` எனக் கூறாது , வாளா போயினமை , ஓர்ந் துணரற்பாலது . ` எளிவந்த தூதனை ` என்றாரேனும் , ` தூதனாய் எளிவந்த வனை ` என்றலே திருவுள்ளம் என்க . தூதனாகியதையும் , தோழமை தந்ததனையும் எடுத்தோதி , அவனது எளிவந்த கருணையைப் பெரிதும் நினைந்து , ` அவனை யன்றி எனக்கு நினைக்கும் பொருளும் உண்டோ ` என உருகியவாறு .

இலங்கைக்கு அரசன் அழகு விளங்குகின்ற கயிலாய மலையைப் பெயர்க்க , அது போழ்து மலையரையன் மகளாகிய உமை அஞ்சுதலும் , அவனது விளங்குகின்ற பெரிய முடி யணிந்த தலைகள் ஒருபதையும் , தோள்கள் இருபதையும் நெரித்து , பின்னர் அவன் செருக்கொழிந்து பாடிய இனிய இசையைக் கேட்டு , வலக்கையிற் பிடிக்கும் வாளினையும் ` இராவணன் ` என்ற பெயரை யும் , அவனுக்கு அளித்த வள்ளலும் , குழவிப் பருவத்தையுடைய சிறந்த சந்திரன் , சடைமேல் தங்கி நன்மையுடன் வாழ்கின்ற ஒளி யுருவினனும் திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து , நாய்போலும் அடியேன் , வேறு எதனை நினைப்பேன் ! ஒன்றையும் நினையேன் .

` துலங்கு நீண் முடி ` என்றது . அடையடுத்த ஆகு பெயர் . தலையையும் தோளையும் நெரித்தது . கால்விரலால் அம் மலையை ஊன்றியாம் . ` வலக்கை ` என்றது மெலிந்து நின்றது . ` வலங்கை ` என எடுத்தோதியது ,` அதனோடொப்பப் பிடிக்கப் படுவது வேறொன் றில்லாத வாள் ` என , அதன் சிறப்பு உணர்த்தற்கு . ` இராவணன் ` என்பது , ` அழுதவன் ` எனப் பொருள் தரும் . ` மதிச் சடைமேல் ` எனச் சகர ஒற்று மிகுத்து ஓதுதல் பாடம் அன்று . தக்கனது சாபந் தொடராது என்றும் இளைதாய் இனிது , இருத்தலின் , ` நலங்கொள் ` என்று அருளினார் . இனி , இதற்கு , ` அழகு பெற்று விளங்குகின்ற ` என்று உரைத்தலுமாம் , ` நலங்கொள் ` என்பது , ` சோதி ` என்ற இடப் பெயர் கொண்டது .

நெருங்கிய சோலைகள் சூழ்ந்த திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற எங்கள் சிவபெருமானை , திருநாவலூரில் தோன்றியவனும் , ` சிங்கடி ` என்பவளுக்கும் ` வனப்பகை ` என்ப வளுக்கும் தந்தையும் , வன்றொண்டனும் ஆகிய நம்பியாரூரன் , ` இப் பெருமானை மறந்து நான் நினைப்பது வேறு யாது ` என்று சொல்லி , அன்பு மிகுந்து பாடிய பாடல்களாகிய இப்பத்தினையும் மனம் உள்ளுருகிப் பாட வல்லவர்க்கு , இறந்து போதலும் , பிறந்து வருதலும் இல்லையாக , பேரின்ப வெள்ளத்துள் இனிதே இருப்பார்கள் .

`சிங்கடி தந்தை , வனப்பகை அப்பன்` என வகுத்து அருளிச் செய்தார், அவர்மேலுள்ள அன்பினால், சிறத்தலுக்கு வினை முதல் வருவிக்க. `சிறந்த` என்றது, அதன் காரியத்தைத் தோற்றுவித்து நின்றது. போதலை, `இறந்து போக்கு` என விதந்தமையின், வருதலுக் கும், அவ்வாறு விதந்தோதுதல் திருவுள்ளமாயிற்று. `ஆகி` என்ற தனை, `ஆக` எனத் திரிக்க. அன்றி, `ஆக` என்பதே பாடம் எனலுமாம், இனிதே இருத்தல், துன்பமின்றியே இருத்தல்.