திருவையாறு அகலாத செம்பொற் சோதீ! நீ பஞ்ச கவ்விய அபிடேகத்தை உகப்பவனாய், எல்லையற்ற பெருமையை உடையவனாய், பூவினில் நாற்றம் போல எங்கும் பரவியவனாய், போர்க் கோலம் பூண்டு மும்மதில்களையும் அழித்தவனாய், நாவினால் பேசும் நடுவுநிலையான சொற்களை உடையவனாய், நண்ணி என் தலை மீது திருவடிகளை வைத்தவனாய், ஏனைய தேவர்களும் அறிய முடியாத தேவனாய் உள்ளாய்.

நடுவுரை - நடுவுநிலையான சொல் ; நீதியான தீர்ப்பு ; அறங்கூ றவையத்தில் ( நீதிமன்றத்தில் ) இருப்பவர்கட்கு இறைவன் நடுவு நிலை ( நீதி ) வடிவில் நின்று, அதனிற் பிறழாதோர்க்கு அருளும், பிறழ்ந்தோர்க்குத் தெறலும் செய்தருளுவன் என்பது இதனால் அருளிச்செய்யப்பட்டது. திருமுறைகளுட் பலவிடங்களில், இறைவனை, ` நீதி வடிவினன் ` என்று ஓதுவதன் உண்மை இதனால் விளங்கும். இறைவனுண்மை கொள்ளாது வினையையே முதலாகக் கொள்வார், ` அரைசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறங்கூற்றாவதூஉம் ` ( சிலப்பதிகாரம் - பதிகம் - 55) என்றாற்போல, அந் நீதிதானே அளியும் தெறலும் செய்யும் என்பர் ; அதனை ` அளி, தெறல் ` என்பன அறிவுடைப்பொருளின் பண்பாவதல்லது, அறிவில் பொருளின் பண்பல்லவாகலின் அவற்றிற்கேற்ற செயல்களை அறமே செய்தல் எங்ஙனம் என ஆய்ந்தொழிக. இனி, ` என்பிலதனை வெயில்போலக் காயுமே - அன்பிலதனை அறம் ( குறள் - 77.) ` அல்லாத மாந்தர்க் கறங் கூற்றம் ` ( மூதுரை. 27) என்றாற்போல அருளுவார்க்கு, இறைவன் ஆணை வழியானே அறம் அத்தன்மைத்தாம் என்பது கருத்தாதல் அவர் நூல்களுள் வெளிப்படை யாகலின், அவைபற்றி ஐயமின்றாதலறிக.