வீணன் என்று சொல்லுமாறு, உன்னை அஞ்சாது தீய வழியில் சென்று வருந்திய என்னுடைய துன்பங்களைப் போக்கியவனே! இன்பத்துக்குக் காரணன் என்று நான் உன் பெருமை எல்லாம் சொல்ல எனக்கு உன் திருவருட் செல்வத்தை வழங்குகின்றவனே! என் உள்ளத்துள்ளே விளங்கித் தோன்றுபவனாய் இருந்து என் பழைய ஊழ்வினையை நீக்குபவனே! ஆதியே! ஐயாற்றுப் பெருமானே! நீயே யாவுமாய் எங்குமாய் நிற்கும் அவன் எனப்படும் பரம் பொருள் என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன்.

` உன்னை அஞ்சாதேனை, ` நான் அவன் ` என்று அல்லல் அறுப்பானே ` எனக் கூட்டுக. அவன் - அவம் உடையவன் ; வீணன் ; பயனற்றவன். ` நின் பணி பிழைக்கில் புளியம் வளாரால் மோதுவிப்பாய் ` என்று அஞ்சிப் பிழையா தொழுகும் அறிவில்லேனாகிய என்னை, ` இவன், அறிவது அறிந்து பயன் எய்தும் அறிவு இல்லாதவன் என்று கருதித் திருவுளம் இரங்கிக் கொடிதாகிய சூலை நோயைக் கொடுத்து நல்லறிவு பெறுவித்துப் பின்னர் அந்நோயையும் தீர்ப்பவனே ` என இத்தொடரின் பொருளை விரித்துரைத்துக் கொள்க. ` தீர்ப்பவன் ` என எதிர்காலத்தாற் கூறியது, அன்னதோர் அருள் அவனுக்கு என்றும் உள்ள இயல்பாதலை நினைந்து, இதனுள், இறைவன் கூற்றில், ` இவன் ` எனப் படர்க்கையாக அருளற்பாலதனைத் தம் கூற்றாக ` நான் ` எனத் தன்மையில் அருளிச் செய்தார் என்க. ` சிவன் ` என்றது ஈண்டு, ` இன்பத்திற்குக் காரணன் ` எனப் பொருள்தரும். என்று - என்று உணர்ந்து. எல்லாம் -( உனது புகழ்கள் ) பலவும். சொல்ல - சொல்லி ஏத்த. செல்வம் - திருவருட்செல்வம். பவன் - விளங்கித் தோன்றுவோன். இறுதியில் உள்ள ` அவன் ` என்பது, ` அவன் அன்றி ஓர் அணுவும் அசையாது ` ( தாயுமானவர் - 13.) என்பதிற்போல - பலர்அறி சுட்டுப்பெயர். ` என்று ` என்பதனை, ` ஆதியே ` என்பதனோடுங் கூட்டுக.