பகைவருடைய முப்புரங்களை அழித்தவனே ! தீயில் கூத்து நிகழ்த்துபவனே ! கிட்டுதற்கு அரிய அமுதமே ! கூரிய மழுப்படையை ஏந்துபவனே ! குட்டையான பல பூதங்களைப் படையாக உடையவனே ! ஆயிரம் பெயர் உடையவனே ! பிறையைச் சூடும் தலைக்கோலம் உடையவனே ! ஆரா அமுதமாம் ஐயாற்றெம் பெருமானே ! என்று பலகாலும் வாய்விட்டு அழைத்து மனம் உருகி நைகின்றேன் .

ஆரார் - பொருந்தார் ; பகைவர் . ` நீறாக ` என்னும் ஈறு கெட்ட செயவெனெச்சம் செயப்படுபொருளாய் நின்றது , ` உண்ணக் கண்டேன் ` என்பதிற்போல . ` நோக்கும் ` என்றது , இயைந்து செய்யுங் குறிப்பை உணர்த்திற்று . இனி , ` நீறாம்படி கருதிய ` என்றும் ஆம் . ` அனலாடீ ` எனப்பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும் . குறள் - குறுகிய வடிவம் . ` ஆயிரம் ` என்றது அளவின்மையைக் குறித்தது . ` ஐயாறன்னே ` என்பதில் னகரம் , விரித்தல் . அரற்றி - வாய்விட்டு அழைத்து . நைகின்றேன் - மனம் உருகி நிற்கின்றேன் . ` இன்னதொரு தவப்பயன் இருந்தவாறு நன்று ` என்னும் குறிப்பெச்சம் வருவித்து முடிக்க . ` நைகின்றேனே ` என்னும் ஏகாரம் , தேற்றம் .

திரிபுரங்களைச் சுட்டுச் சாம்பலாக்கிய தூயோனே ! பழையோய் ! பிறைசூடி ! முதல்வா ! முக்கண்ணா ! அம்பு பூட்டிய வில்லினனே ! துயர்க்கடலில் அடியேன் அழுந்தாமல் எடுத்துக் கரையேற்றி ஐயோ ! என்று இரங்கி அருள்புரியும் ஐயாறனே ! என்று வாய்விட்டு அழைத்து நான் மனம் உருகி நிற்கின்றேன் .

` தீ வாயின் நீறா ` என இயையும் . தீர்த்தன் - தூயோன் . மூவா - முதிராத ; என்றும் இளைதாய் இருக்கும் . ஈண்டும் , ` சூடீ ` எனப் பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும் . ஏ ஆர் சிலை - அம்பு பொருந்தும் வில் ; இது , ` பினாகம் ` என்னும் பெயருடையது ` ஆவா ( ஆ ஆ )` என்பது , அவலப் பொருளும் , வியப்புப் பொருளும் தருவதோர் இடைச்சொல் ; ஈண்டுப் பிறர் பொருட்டுத் தோன்றும் அவலப் பொருள் தந்தது . இனி , ` ஆ வாஎன்று அருள் புரியும் ` எனக்கொள்ளினும் ஆம் .

அழகிய நறுமணப் பொடி பூசியவனே ! அடியவர்களுக்கு ஆரமுதே ! விடம் அணிந்த கழுத்தினை உடையவனே ! சான்றோர்கள் ஓதும் நான்கு வேத வடிவினனே ! என் மனம் உணருமாறு உள்ளே புகுந்திருக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு அமுதம் போன்ற இனியனே ! நாங்கள் அஞ்சாதபடி எங்களை ஆட்கொண்ட ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

அம் சுண்ணம் - அழகிய நறுமணப் பொடி ; இது பொன்நிறம் உடையது ; ` திருப்பொற் சுண்ணம் ` என்றது காண்க ( திருவாசகம் .) நாவலர்கள் - பொருள் விரிக்க வல்லவர்கள் ; அவர்கட்கே நான்மறையை உரிமையாக்கினார் என்க . ` அடியார்கட்கு ஆரமுது ` என முன்னர் அருளிச்செய்தமையால் , இங்கு , ` என் நெஞ்சுணர ` என ஒருசொல் வருவித்துரைக்க . உணர - உணருமாறு . உணராதவாறு புக்கிருக்குங்கால் இன்பம் செய்யாமையின் , ` உணரப் புக்கு இருந்தபோது நிறையும் அமுதமே ` என்றருளிச்செய்தார் . அஞ்சாதே - அஞ்சாதபடி . ஆளுதல் - காத்துப் பணிகொள்ளுதல் . ` காத்தாள்பவர் காவல் இகழ்ந்தமையால் ` ( தி .4. ப .1. பா .5.) என முதற்றிருப்பதிகத்தே அருளிச்செய்தார் .

பழைய மேல் கடலே ! சகர புத்திரர்களால் தோண்டப்பட்ட கீழ்க்கடலே ! விளங்கும் இளம் பிறை சூடீ ! உலகம் முழுதும் நிறைந்தவனே ! ஏழ் நரம்பாலும் எழுப்பப்படும் ஏழிசை யானவனே ! துயரக் கடலில் மூழ்கி வருந்தும் என்னை கரைக்குக் கொண்டுவந்து அருள் செய்தவனே ! ஐயாற்றை உகந்தருளி உறை விடமாகக் கொண்டவனே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

தொல்லை - பழமை . தொடு கடல் - வளைந்த கடல் . இனி , ` சகரர்களால் தோண்டப்பட்ட புதிய கடல் ` எனக் கொண்டு , ` இது கீழ்க்கடல் ` எனவும் , பழைய கடல் மேற்கடல் எனவும் ` குணாஅது கரைபொரு தொடுகடல் ` எனவும் ` குடா அது தொன்றுமுதிர் பௌவம் ` எனவும் , ( புறம் - 6.) கூறியாங்கு உரைத்தலும் ஒன்று ; இப் பொருட்கு , ` தொல்லைக் கடல் தொடுகடல் ` எனத் தனித்தனி முடித்து , அவைகளை வேறு வேறு கடலாக உரைக்க . ` எல்லை ` இரண்டனுள் முன்னது உலகத்தையும் , பின்னது உறைவிடத்தையும் குறித்தன .

சடையில் முடி மாலை அணிந்தவனே ! சூரிய சந்திரர் உலவும் ஆகாய வடிவினனே ! அடியவரால் வணங்கப் படுபவனே ! துருத்தியிலும் நெய்த்தானத்திலும் உறைபவனே ! நீல கண்டனே ! தீக் கண்ணனே ! அண்டங்களையும் கடந்த ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

இண்டை - முடிமாலை . ` இருசுடரை உடைய ` என்க . ` தொண்டர் தொழப்படுவாய் ` என்றது , பிறர் தொழ வாராமையைக் குறித்தருளியவாறு . துருத்தி , நெய்த்தானம் சோழநாட்டுத் தலங்கள் .

பகைவர் திரிபுரத்தை எரித்தவனே ! ஆன்மாக்களுக்குத் தலைவனே ! பண்டரங்கக் கூத்து ஆடுபவனே ! அனுபவப் பொருளை ஞானதேசிகர் பால் அறிந்த சான்றோர்களின் நாவில் இருப்பவனே ! விரைந்து செல்லும் காளை வாகனனே ! உன்னையே பற்றுக் கோடாக உடையவரின் நெஞ்சினை உறைவிடமாகக் கொண்டவனே ! அருச்சுனனுக்கு அருள்செய்தவனே ! வேற்றுக் களைகண் இல்லாதவர்களுக்கு அருள் செய்யும் ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

பற்றார் - பொருந்தாதவர் ; பகைவர் . பண்டரங்கன் - பாண்டரங்கம் என்னும் கூத்தை உடையவன் . கற்றவர்கள் இறைவனையே துதித்தல் பற்றி , ` கற்றார்கள் நாவினாய் ` என்றார் . கடு விடை - விரைந்து செல்லும் எருது . ` ஒன்றை ஊர்தியா உடையாய் ` என்க . பற்று ஆனார் - அன்பர் ஆயினார் ; இதனுள் , ` பற்று ` என்பது , பண்பின் பெயர் பண்பியின்மேல் நின்ற ஆகுபெயர் , ` இல்லதென் இல்லவள் மாண்பானால் ` ( குறள் - 53.) என்பதிற்போல . அற்றார் - களைகண் இல்லாதவர் ; ` திக்கற்றவர்க்குத் தெய்வம் துணை ` என்னும் பழமொழியையும் நினைக்க .

தேவர் தலைவனே ! விளங்கும் பிறை சூடியே ! பகைவருடைய மும்மதிலையும் எரித்தவனே ! ஏகம்பத்தில் உறைபவனே ! பண் நிறைந்த வேதம் ஓதுபவனே ! ஆன்மாக்களின் தலைவனே ! வெள்ளிய நீறணிந்தவனே ! அண்ணால் ! ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

எண்ணார் - மதியாதவர் ; பகைவர் . எயில் - மதில் ; அரண் . ஈண்டும் , ` பாடீ ` எனப் பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும் . ` அண்ணா ` என்பது , ` அண்ணல் ` என்னும் பொருளுடைய ` அண்ணன் ` என்பதன் விளிப் பெயர் ; ` பெருமையுடையவனே ` என்பது பொருள் . ` என்று என்று இவ்வாறு சொல்லி அரற்றி ` என உரைக்க .

வீணன் என்று சொல்லுமாறு , உன்னை அஞ்சாது தீய வழியில் சென்று வருந்திய என்னுடைய துன்பங்களைப் போக்கியவனே ! இன்பத்துக்குக் காரணன் என்று நான் உன் பெருமை எல்லாம் சொல்ல எனக்கு உன் திருவருட் செல்வத்தை வழங்குகின்றவனே ! என் உள்ளத்துள்ளே விளங்கித் தோன்றுபவனாய் இருந்து என் பழைய ஊழ்வினையை நீக்குபவனே ! ஆதியே ! ஐயாற்றுப் பெருமானே ! நீயே யாவுமாய் எங்குமாய் நிற்கும் அவன் எனப்படும் பரம் பொருள் என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

` உன்னை அஞ்சாதேனை , ` நான் அவன் ` என்று அல்லல் அறுப்பானே ` எனக் கூட்டுக . அவன் - அவம் உடையவன் ; வீணன் ; பயனற்றவன் . ` நின் பணி பிழைக்கில் புளியம் வளாரால் மோதுவிப்பாய் ` என்று அஞ்சிப் பிழையா தொழுகும் அறிவில்லேனாகிய என்னை , ` இவன் , அறிவது அறிந்து பயன் எய்தும் அறிவு இல்லாதவன் என்று கருதித் திருவுளம் இரங்கிக் கொடிதாகிய சூலை நோயைக் கொடுத்து நல்லறிவு பெறுவித்துப் பின்னர் அந்நோயையும் தீர்ப்பவனே ` என இத்தொடரின் பொருளை விரித்துரைத்துக் கொள்க . ` தீர்ப்பவன் ` என எதிர்காலத்தாற் கூறியது , அன்னதோர் அருள் அவனுக்கு என்றும் உள்ள இயல்பாதலை நினைந்து , இதனுள் , இறைவன் கூற்றில் , ` இவன் ` எனப் படர்க்கையாக அருளற்பாலதனைத் தம் கூற்றாக ` நான் ` எனத் தன்மையில் அருளிச் செய்தார் என்க . ` சிவன் ` என்றது ஈண்டு , ` இன்பத்திற்குக் காரணன் ` எனப் பொருள்தரும் . என்று - என்று உணர்ந்து . எல்லாம் -( உனது புகழ்கள் ) பலவும் . சொல்ல - சொல்லி ஏத்த . செல்வம் - திருவருட்செல்வம் . பவன் - விளங்கித் தோன்றுவோன் . இறுதியில் உள்ள ` அவன் ` என்பது , ` அவன் அன்றி ஓர் அணுவும் அசையாது ` ( தாயுமானவர் - 13.) என்பதிற்போல - பலர்அறி சுட்டுப்பெயர் . ` என்று ` என்பதனை , ` ஆதியே ` என்பதனோடுங் கூட்டுக .

கச்சியில் ஏகம்பத்து உறைபவனே ! கயிலாயனே ! குடந்தை நாகைக் காரோணனே ! நித்திய கல்யாணனே ! விரும்பி நினைப்பவர் மனத்து உள்ளவனே ! நண்பகலில் காளையை இவர்ந்து உலவுபவனே ! தியானம் செய்பவர் மனத்தை உறைவிடமாகக் கொள்பவனே ! அச்சம் , நோய் இவற்றைப் போக்கும் ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

நிச்சல் மணாளன் - என்றும் அழகன் ; என்றும் ஒரு படியனாய் இருப்பவன் ; அழிவில்லாதவன் . ` நித்தமணானர் நிரம்ப அழகியர் ` ( தி .8 திருவாசகம் அன்னைப்பத்து . 3) என்றதும் காண்க . உச்சம் போது ஏறு - ( கடகரியும் பரிமாவும் தேரும் போன்ற ) ஊர்திகள் எல்லாவற்றினும் மேலாக விரைந்து வருகின்ற இடபம் ; இனி , ` உச்சிப் போதின்கண் வெயில்போலும் வெள்ளிதாகிய இடபம் எனலுமாம் . ` நினைத்தல் , உள்குதல் ` என்பவற்றை முறையே , ` ஞாபகம் கொள்ளல் , தியானம் செய்தல் ` என்னும் பொருளுடையனவாகக் கொள்க . ` பிணி ` என்பதன் பின் , ` இரண்டும் ` என்னும் செவ்வெண்தொகை விரிக்க .

வில்லைச் செலுத்தும் வேடர் வடிவில் தோன்றியவனே ! திருமேனியில் வெண்ணீறு அணிந்தவனே ! வேதங்கள் ஓதப்படும் இடங்களில் உள்ளவனே ! எங்கும் பரவிய நல்லவர்கள் பின்பற்றும் நன்னெறி ஆகியவனே ! எனக்கு எல்லாச் செல்வங்களாகவும் உயிராகவும் இருப்பவனே ! இராவணனுடைய தோள்களை நெரித்தவனே ! உன்னைச் சார்தற்கு இடையூறாக இருக்கும் தீவினையைப் போக்கும் ஐயாற்றுப் பெருமானே ! என்று நான் அரற்றி நைகின்றேன் .

` சொல்லாடுதல் ` என்பதுபோல . ` வில்லாடுதல் ` என்பது ஒருசொல் ; வில்லை ஆளுதல் என்பது பொருள் . வேடனாகியது அருச்சுனனின் பொருட்டு . சொல்லாய சூழலாய் - சொல்லாகிய இடத்தில் உள்ளவனே ; ` யான் இவ்வாறெல்லாம் சொல்லும் சொற்களாகியும் இருப்பவனே ` என்றபடி . சுலாவு ஆய - பரத்தல் பொருந்திய தொல் நெறி - தொன்று தொட்டு நல்லோர் பலரும் அடிப்பட்டுச் சென்றநெறி . ` எல்லாம் ஆய ` என்பதன் ஈற்று அகரம் தொகுத்தல் . ` உயிர் ` என்பது ` உயிர்போன்றவன் ` என உவமையாகுபெயர் . அல்லா வினை - சார்தற்கு உரியதல்லாத வினை ; இஃது இனச்சுட்டில்லா அடை . எனவே , ` வினை ` என்றது நல்வினை , தீவினை ஆகிய இரு வினையையும் குறித்தருளியதாம் . நல்வினையும் பிறப்பிற்கு வித்தாகலின் சார்தற்கு உரியதாகாதாயிற்று ; ` இருள்சேர் இருவினையும் சேரா ` ( குறள் - 5) என்றருளினார் திருவள்ளுவ நாயனாரும் .