கருகாவூர் எந்தை, இராப்பொழுதாகவும், இரவில் கூத்தாடுபவனாகவும் எண்திசைக்கும் உரிய தேவனாகவும், என் உள்ளத்தில் உறைபவனாகவும், பாம்பினை அணிபவனாகவும் அடியார்களுடைய துன்பங்களைத் துடைப்பவனாகவும், ஆகாயத்தையே வடிவாக உடையவனாகவும், இடபத்தை இவரும் தலைவனாகவும், கூற்றினை உதைத்தவனாகவும் தன் புகழ் கூறாத வஞ்சகத்தில் தேர்ந்தவர்களுக்கு என்றும் மறை பொருளாகவும், அடியார்களின் மனக்கண்களுக்கு எளியவனாகவும் அவர்களுக்குக் கண்ணாகவும் உள்ளான்.

இரவன் - இராப்பொழுதாய் இருப்பவன். எல்லி - இரவு. என் உள்ளான் - எனது உள்ளத்திருப்பவன். அரவன் - பாம்பை அணிந்தவன். ` எண்டிசைக்கும் தேவனாம், ஆகாச மூர்த்தியாம் ` என்பன, முறையே, ` மண்ணிற்கும் விண்ணிற்கும் முதல்வனாய் நிற்பவன் ` என்றருளியவாறு. ` ஆகாச மூர்த்தியாம் ` என்பதற்கு, ` ஆகாயத்தையே வடிவாக உடையவன் ` என்றுரைப்பினும் அமையும் ; ` ஆகாய வண்ண முடையாய் போற்றி ` ( ப.57. பா.3) என்று அருளிச் செய்தல் அறிக. குரவன் - குரு. ` ஆனேறு ஏறும் குரவன் ` என்றது, உடம்பொடு புணர்த்தலாகலின், ` ஆனேறு ஏறுவானாம் ; குரவனாம் எனக்கொள்க. குயலர் - வஞ்சகர். ` குய்யம் ` என்பது ஈறுதிரிந்து, இடைக்குறைந்து, ` குயல் ` என நின்றது. அதனடியாய்ப் பிறந்த ` குயலர் ` என்பது வாளா பெயராய் நின்றது. ` குயலர் - தேர்ந்தவர் ` என்பது தமிழ்ப் பேரகராதி . காட்சிக்கு எளியனாதல், வஞ்சம் இல்லாத மெய்யன்பர்க்கு என்க.