பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு நிந்தாத்துதி, அஃதாவது, பழித்ததுபோலப் புகழ் புலப்படுத்தியது.
மிக்க சினத்தோடு தீ எழப் பார்த்த அவன்முன் மன்மதன் குளிர்ந்து எழுந்தான்.
திரிபுரத்தை எரித்தபொழுது அதில் இருந்த அசுரர்கள் எரிந்தொழியவில்லை.
(முன்போலவே இருந் தார்கள்.
) அவனால் உதைக்கப்பட்ட பின்பும் யமன் முன்போல இருந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றான் என்றால் தில்லையம்பலத்தில் நடனம் புரியும் பெருமான் கோபித்தால், அக்கோபம் யாரை, என்ன செய்யும்? (ரதிதேவி தன் வேண்டுகோளுக்கு இரங்கிச் சிவபெருமான் முன்பு எரிந்துபோன மன்மதனை எழுப்பித் தந்து, அவளுக்கு மட்டும் முன்போலத் தோன்றியிருக்கும்படி செய்தார்.
திரிபுரத்தை எரித்த பொழுது புத்தன் போதனையால் மயங்கிப் பத்தியை விட்டுவிடாமல் முன்போலவே இருந்த ஒரு மூவர் அசுரரை எரியாது பிழைத்திருக்கச் செய்தார்.
யமனை உதைத்த பின்பு எழுப்பி `எம் அடியவர்பாற் செல்லாதே` என்று அறிவுரை கூறி விடுத்தார்.
இவைகளையெல்லாம் குறிப்பிடாமல் பொதுவாக நகைச்சுவை தோன்றக் கூறினார்.
``தீமைக்குத் தீமையைத் தருதல் மட்டுமன்றி, நன்மைக்கு நன்மையும் தருபவன் சிவன்`` என்பதைக் குறிப்பால் உணர்த்தியவாறு.
``விழித்தாற்கு`` என்னும் குவ்வுருபை, `முன்` என்னும் பொருட்டாகிய கண்ணுருபாகத் திரிக்க.
வில் - ஒளி.
`விற் பூண்` என இயையும்.
கொடுமை - வளைவு.
பூண் - அணிகலம்.
விடும் சினத்தானவர் - சினத்தை விட்டொழித்த அசுரர்.
வெய்தென - விளைவாக.
`ஒடுக்கிய` என்பது எதுகை நோக்கி மெலிந்து நின்றது.
``நின்று`` என்பது ஐந்தாம் வேற்றுமைச் சொல்லுருபு.
`அந்நாள் முதலாக` என்பது.