பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

வித்தகம், வெண்மதி, கார்நிறக் கண்டம், எண் தோள், கைம்மலைப் போர்வை - இவை அனைத்தும் தில்லை மன்னனாகிய ஒருவனையே சிறப்பித்தன.
வித்தகம் - திறல்.
`செஞ்சடைக் கண் வெண்மதியை உடைய` என்க.
கார் - மேகம்; கருமையுமாம்.
கை மலை - யானை.
இஃது ஆகு பெயராய், அதன் தோலைக் குறித்தது.
சித்தம் - மனம்.
`சித்த` என்பதன் ஈற்று அகரம் குறைந்து நின்றது.
`சித்த மாகிய அகக் கோயில்` என்க.
`கோயிலின்கண்` என ஏழாவது விரிக்க.
ஆகமியர் - சிவாகம நெறியில் நிற்பவர்கள்.
``காருறு கண்ணியர்`` என்றாற் போல்வன வற்றில் ஒருமையுணர்த்தும் இகர விகுதி சாரியை யாய்விட `அர்` என்னும் பன்மை விகுதிபுணர்ந்து பன்மையை உணர்த்தும்.
இவ்வாறு வருதல் அஃறிணைப் பெயர்கள் இன்மையாலும், இன்னோரன்னவை உயர்வு பற்றி வந்த பன்னைப் பெயராகாது, பொருட்பன்மை பற்றிய பெயர்களே ஆதலாலும் இவை தனி மொழிகளில் ஒட்டுப் பெயர் ஆக்கத்தில் உள்ள சில வேறுபாடுகளேயாம்.
ஆசிரியர் தொல்காப்பி யனார் தனிமொழியாக்கத்தைக் கூற முற்படாமையின் இன்னோரன்ன வற்றை அவர் விரித்திலர்.
``புத்தகப் பேய்கள்`` - சுவடிகளைக் காத்தல் மாத்திரத்தையே உடையவர்கள்.
புத்தகமே சாலத் தொகுத்தும் பொருளறியார்
உய்த்தக மெல்லாம் நிரப்பினும் - மற்றவற்றைப்
போற்றும் புலவரும் வேறே; பொருள்தெரிந்து
தேற்றும் புலவரும் வேறு.
1 என்னும் நாலடிச் செய்யுளைக் காண்க.
இதில் `போற்றுதல்` என்றது.
``ஊரா மிலைக்கக் குருட்டா மிலைத்தல்`` 2 போல, மற்றவர்கள் உயர்த்துப் பேசுதலைக் கேட்டுத் தாங்களும் உயர்த்துப் பேசுதல், `சிவாகமப் பொருளை அறியாதவர்கட்குப் பிற நூல்களின் உண்மைப் பொருள் விளங்காது` என்பதாம்.
அசிக்க ஆரியங்கள் ஓதும்
ஆதரைப் பேத வாதப்
பிசுக்கரைப் காணாகண், வாய்
பேசாதப் பேய்க ளோடே
எனவும்,
ஆரியப் புத்தகப் பேய்கொண்டு புலம்புற்று
வட்டணை பேசுவர்
எனவும் போந்தனவும், இக்கருத்தே பற்றி எழுந்தனவாம்.
`எங்குள் ளதோ` என்பதை, `எங்கித்ததோ` என்றல் ஒரு வட்டார வழக்கு.
``எங் கிருந்தோ`` என்றது, `அறிய வாராது` என்றபடி.