மூத்தலோ பிறத்தலோ இறத்தலோ இல்லாது எல்லாப் பொருள்களுக்கும் முற்பட்டு என்றும் இயற்கையாகவே விளங்கும் தேவர் தலைவரும் தொழும் தெய்வமே ! எங்கும் பரவி யிருப்பவனே ! ஐயோ ! என்று வருந்தும் அடியேனுக்கு எல்லாமாய் இருக்கும் பெருமானே ! கனகத்திரள் போல்பவனே ! கயிலை மலையானே ! அடியேன் துயரங்கள் வருத்த வருந்துகின்றேன். என்னைக் காப்பாயாக. உனக்கு வணக்கங்கள் பல.

மூவாய் - மூப்படையாதவனே ; என்றது, ` காலத்தால் தாக்குண்ணாதவன் ` என்றதாம். பின்தோன்றுதலிற் பிரித்தலின், ` முன்னமே ` என்னும் ஏகாரம் பிரிநிலை. ` எல்லாப் பொருட்கும் முன்னமே ` என்க. ` முளைத்துத் தோன்றினாய் ` என மாற்றி, ` உளனாய் விளங்கினாய் ` என்றுரைக்க. இயற்கையாகவே விளங்குபவனை, செயற்கையாக முளைத்தவன் போல அருளியது பான்மை வழக்கு. ` தே ` என்பது ` தெய்வங்கள் ` எனவும், ` ஆதி தேவர் ` என்பது காரணக் கடவுளர் எனவும் பொருள் தரும். ` தே ஆதிதேவர் ` என்றது செவ்வெண். ` எங்கும் சென்று ஏறிப் பரந்தாய் ` என்க. ` சென்று ` என்றதும், செல்லாததனைச் சென்றது போலக் கூறியதாம். ஆவா, வியப்பிடைச் சொல். ` அடியேனுக்கு எல்லாப் பொருளுமாய் இருப்பவனே ; ` ஆவாய் ` என்பது சொல்லெச்சம். ` ஆவாய் அடியேனுக்கு எல்லாம் ` என்பதே பாடம் எனலுமாம். சுவாமிகளுக்கு இறைவன் எல்லாம் ஆயினமையை, பின்வரும் ` அப்பன் நீ அம்மை நீ ` என்னும் திருத்தாண்டகத்தால் அறிக. நினக்கு அலந்தேனாகிய எனது வணக்கம் ` என்க. நலிய - வருத்த, அலந்தேன் - வருந்தினேன் ; ` காவாய் ` என்றதனை இறுதிக் கண் வைத்துரைக்க.