நின்னைப்போல் ஆவார் பிறர் இன்றி நீ ஒருவனே ஆனாய், நினைப்பார் தம் மனமாகிய நிலத்துக்கு ஒப்பற்ற வித்தும் ஆனாய், தலைவன் ஆனாய், அரசர்களுக்கு ஒப்பற்ற அமுதம் ஆனாய்; மறை நான்கும் ஆறங்கமுமாய், பொன்னும் மணியும் போகமும் ஆகும் பூமிமேல் புகழ்தற்குரிய பொருளானவனே! நீ எவ்வாறெல்லாம் ஆனாய் எவ்வாறெல்லாம் ஆனாய் என்று வியப்பதையன்றிச் சிற்றறிவினையுடைய யான் எவற்றை எஞ்சாது சொல்லிப் புகழ்வேன்.

இத் திருத்தாண்டகம், இறைவனது பெருமை உயிர்களால் அளவிட்டு உணரலாகாமையை அருளிச்செய்தது.
``நின் ஆவார்`` என்பதில், `போல` என்னும் உவம உருபு விரித்துரைக்க. இதனால், இறை (கடவுள்) ஒன்றேயாய், எல்லா வற்றினும் மேலானதாய் நிற்றல் அருளப்பட்டது; ``தனக்குவமை இல்லாதான்`` (குறள்-7,) என்றதும் இவைநோக்கி என்க. ``மனத்துக்கு`` என்பதனை, `மனமாகிய நிலத்துக்கு` என்க. அன்பால் நினைப்பவரது உள்ளத்தில் முளைத்து விளங்கலின், ``வித்து`` என்று அருளினார். மன் - தலைவன். ``மன்னவர்`` என்றது, முறையை (நீதியை) முட்டாமற் செலுத்தும் அரசரை. வையகத்தை யெல்லாம் காத்து அதற்கு இன்பஞ் செய்கின்ற அவரைக் காத்து அவர்க்கு இன்பம் செய்தலின், ``மன்னவர்க்கு ஓர் அமுதமானாய்`` என்று அருளினார். ஓர் - ஒப்பற்ற. இப்பொருள் பற்றி மேலும் (ப.87 பா.6) கூறப்பட்டமை காண்க. போகம் - நுகர்ச்சிப் பொருள். இறைவன் ஒருவனே பொருள் சேர் புகழுடையவனாகியும், புகழ்வார்க்கு அவர் விரும்பிய பொருளை விரும்பியவாறே கரவாது வழங்குபவனாகியும் நிற்றலால், அவன் ஒருவனே புகழத் தக்கவன் என்பார், ``பூமி மேல் புகழ்தக்க பொருளே`` என்று அருளினார்;
``தம்மை யேபுகழ்ந் திச்சை பேசினும்
சார்வி னும்தொண்டர் தருகிலாப்
பொய்ம்மை யாளரைப் பாடாதே எந்தை
புகலூர் பாடுமின் புலவீர்காள்`` (தி.7. ப.34. பா.1.)
என்றருளிய ஆளுடைய நம்பிகளது திருமொழியையும் காண்க. என் ஆனாய் என் ஆனாய் என்னின் அல்லால் - எவ்வாறெல்லாம் ஆனாய், எவ்வாறெல்லாம் ஆனாய் என்று வியப்பதையன்றி. ஏழையேன் - சிற்றறிவினை உடையயான். என் சொல்லி ஏத்துகேன் - எவற்றை எஞ்சாது சொல்லிப் புகழ்வேன்; `எத்துணையவாகச் சொல்லினும் அவை முடியா` என்றபடி.