மழுப்படையை ஏந்திய பெருமான் இன்னம்பரில் இருந்தார். ஒளி வீசும் பவள நிறத்தை உடைய அவர் குடமூக்கில் இருந்தார். நீண்ட சடையை உடைய அப்பெருமானார் வளையல் அணிந்த கைகளை உடைய பார்வதி பாகராக வலஞ்சுழிக்கு வந்தார். அங்கிருந்து புறம்பயத்துக்கும் அடுத்துப் புகலூருக்கும் போயினார். போரிடும் காளை மீது இவர்ந்து தம் இருப்பிடத்தை முடிவு செய்தவர் போலத் திருவாரூரிலே குடிபுகுந்துவிட்டார். அப்பெருமானார் செய்வன யாவும் கண்கட்டுவித்தை போல உள்ளன.

` மழுவாளராய் ` எனவும், ` பவள வண்ணராய் ` எனவும், ` வார்சடையாராய் ` எனவும் எச்சமாக்குக. இன்னம்பரார் முதலிய மூன்று வினைக் குறிப்புக்களிடத்தும், ` ஆயினார் ` என்பது விரிக்க. ஆய்ந்தே - நிலையாக வாழ்தற்குரிய ஊரைத் தேடிக் கொண்டே. ` பல ஊர்களில் தங்கித் தங்கி, ஆரூரில் குடி புகுந்து விட்டார் ` என்பதாம். இங்ஙனம் கூறியது பலவிடத்துப் பொதுநிலையில் இருக்கக் கண்ட அவரை, திருவாரூரில் சிறந்து வீற்றிருக்கக் கண்டமைபற்றி என்க. ` திருவாரூர் கோயிலாக் கொண்டது ` எனப் பின்னரும் அருளிச் செய்வார். இவ்வாறு புக்கதை, ` கண்மாயம் ` என்றது, பிற தலங்களினின்றும் சென்றமை அறியப்படாமையால் என்க. கண் மாயம் - மறைந்தவாறு அறியாதபடி மறைதல்.