நெஞ்சமே! உன்னால் தழுவப்படும் மகளிருடைய இன்பத்தை நீ விரும்பினால் அதனை அடையப்பலகாலும் முயல்கின்றாய், அவர்கள் உனக்கு ஒரு துயரம் வந்தால் அதனைத் தீர்க்க முற்படாமல் உன்னைப் பரிகசிப்பர். உன்னுடைய இந்த நிலை புதுமையாய் இருக்கிறது என்று இகழ்வார்கள். அம்மகளிர் மோகத்தை அச்சத்தால் விடுத்தவராய் ஒற்றியூர்ப் பெருமானுக்கு அடியவராய்ப் பாடியும் ஆடியும் நின்று தியானிப்பவர் உள்ளத்தில் அவர் நிலை பெற்றிருப்பவராய்த் துன்பம் வரும்போது அதனைத் துடைப்பவர் ஆவார் என்பதனை உணர்ந்து வாழ்.

நெஞ்சறிவுறூஉ :- முள்குவார் - முயங்கும் மகளிர், ` இளமுலை முகிழ்செய முள்கிய, ( கலித். 125). ` அமர்க்கண் ஆமான் அருநிறம் முள்காது ` ( நற்றிணை 105). ` ஆய்கதிர் முடி நிழல் முனிவர் சரணம் முள்குமே ` ( சூளாமணி. 55). ` நெடுங்கணார்தம் குவிமுலைத் தடத்து முள்கி ` ( சூளாமணி 69). முள்கு என்பது நீண்டு ( மூள்கு ) மூழ்கு என்றாதலுமுண்டு, ` சுற்றுவார் குழலார்தம் துகிற்றடம் முற்று மூழ்கும் பொழுது ` ( சூளாமணி 616), முள்கு + ஆர்ந்து + இருப்பர் = முள்கார்ந்திருப்பர், இது மருவி உட்கார்ந்திருப்பர் என்றாயிற்று, முழங்காலைக் கையால் தழுவிக் கட்டிக்கொண்டு, ஈரடியும் நிலந்தோய முழங்கால் இரண்டும் நெட்டங்காலிட்டிருத்தலை முள்காந்திருத்தல் என்பர். ` பசுப்போல்வர் முற்பட்டாற் பாற்பட்ட சான்றோர் முசுப்போல முள்காந்திருப்பர் ` ( நன்னூல். 96. சங்கர நமச்சிவாயருரை ). சிந்தாமணி முதலியவற்றில் ` முள்குதல் ` என்னுஞ் சொல்லாட்சி பயின்றுளது. முயற்றி - முயல்கின்றாய், முன்னிலை வினை, வேண்டி முயற்றி என்றதால், வேண்டில் என்பது பிழையெனல் புலப்புடும். எள்குவார் - இகழ்வார். மாயம் - புதுமை, எள்கல் முதலிய மூன்றும் முள்குவார் ( மகளிர் ) வினை. பள்குவார் - அச்சத்தில் ஆழ்பவர், பதுங்கி என்றாருமுளர், ( சூளாமணி 1585). உள்குவார் - நினைப்பவர்.