`உமையே! எலும்புக்கூடாக வரும் இவள் நம்மைப் போற்றி வரும் அம்மையே ஆவள். மற்றும் இப்பேய் வடிவாம் பெருமை பொருந்திய வடிவத்தையும் நம்மிடம் வேண்டிப் பெற்றுக் கொண்டவள்` என்று கூறிய அளவில், அவ்வம்மையாரும் அருகில் வந்து சேரவே, அவரை நோக்கி, அம்மையே! என்னும் செம்மைதரும் ஒப்பற்ற ஒரு மொழியினை உலகமெல்லாம் உய்யும் பொருட்டு அருளிச் செய்தார்.

வரும் இவர் யாரெனக் கேட்ட உமையம்மையாருக்கு இறைவன் `அம்மை காண்` என்றருளியதும், பின் அப்பெருமாட் டியார் அருகில் வந்தணைய, `அம்மையே` என்றருளியதும் அப்பெரு மாட்டியை உலகமெல்லாம் `அம்மை` என்று அழைப்பதற்குக் காரண மாயிற்று. செம்மையொரு மொழி - செம்பொருளை அடைதற்குரிய ஒப்பற்றதொரு மொழி. எனவே காரைக்காலம்மையார் எனும் பெயரை நினைந்தும் சொல்லியும் வழிபட்டும் வரச் சிறப்பென்னும் செம்பொருள் காணலாம் என்பது கருத்து. பெருமாட்டியார் அருளிய இரு பிரபந்தங்களும் இரு பதிகங்களுமாய நான்கனுள், மூன்றில், தம்மைப் பேயென்றே குறித்துக் கொள்வதும், சுந்தரர் தம் திருத்தொண்டத் தொகையில் (தி.7 ப.39 பா.4) `பேயார்` என இவரைக் குறித்தருள்வதும் கொண்டே `மற்று இப் பெருமை சேர் வடிவும் வேண்டிப் பெற்றனள்` என்றார் ஆசிரியர்.