உள்ளிருந்து எழுந்த ஞானத்தினால் உமையொரு கூறனாகிய சிவபெருமானை வணங்கி `அற்புதத் திருவந்தாதி` எனும் அரிய நூலை அதுபொழுது அருளிச் செய்வாராகி, `அழகிய சிவந்த திருவடிப் போதுகளைப் போற்றுகின்ற நல்ல சிவபூத கணங்களுள் நானும் ஒன்றானேன்` என விரும்பிப்பாடி.

உற்பவித்து - உள்ளத்தின் உள்ளே தோன்றி. ஞானத்து ஒருமை - ஞான மிகுதியால் அறிவு, அறிபவன், அறியப்படுவோன் என்ற நிலையன்றிச் சிவமேயாகிச் சிந்தித்தல். அற்புதம் - திருவரு ளிலேயே திளைத்து நிற்கும் அரிய பேறு. `யானே தவமுடை யேன்`(தி.11 அற்புதத். 7), `உண்டே எனக்கு அரிய தொன்று` (தி.11 அற்புதத். 10), `எந்தையார்க்கு ஆட் செய்யப் பெற்ற இது கொல்லோ, சிந்தையார்க்குள்ள செருக்கு` (தி.11 அற்புதத். 79) என்றெல்லாம் இவ்அந்தாதியில் அருளுவது காண்க. `பேயாய நற்கணத்தில் ஒன்றாய நாம்` (தி.11 அற்புதத். 86) என்றார் அம்மையார். பொற்புடைச் செய்ய பாதபுண்டரீகங்கள் போற்றும் பொற்பால் நற்கணம் என்றார் என இவ்வரிய தொடருக்குச் சேக்கிழார் விளக்கம் காணும் அருமையும் எண்ணற்குரியதாம்.