மின்னல் கொடி போன்ற இடையினையும் செம்பவளம் போன்ற இதழினையும் கருமையான கண்களையும் வெண்மையான பற்களையும் இசைபொருந்திய மென்மையான மொழியினையும் உடையவர்களே! பொன்னாபரணம் அணிந்த தனங்களையுடைய மங்கைப் பருவப் பெண்களே! என்னையுடைய அமுதம் போன்றவனும் எங்கள் அப்பனும் எம்பெருமானும் மலையரசன் மகளாகிய பார்வதிக்கு அவளை உடைய நாயகனும் மகனும் தந்தையும் முன்பிறந்தானுமாகிய எங்கள் கடவுளது திருவடி களைப் பாடிப் பொன் போலும் அழகிய வாசனைப் பொடியை நாம் இடிப்போம்.

பண் அமர் - பண்ணின் தன்மை பொருந்திய. தன் உடை- தன் உடைப் பொருளாகிய. ``தன்`` என்பது, இமவான் மகளை. `தன் உடைப்பொருளாகிய கேள்வன்` என்றது, கணவன் மனைவி யரிடையுள்ள இயைபை விதந்தோதியவாறு. ``பிறன் பொருளாள்`` என்னும் திருக்குறளில் (141) திருவள்ளுவரும், ஒருவன் மனைவியை, `அவனது உடைமைப் பொருள்` எனக் கூறினார். மனைவியை, `உரிமை ` என்னும் பெயராற் குறித்தலும் இதுபற்றியே யாம். `சிவத்தையும் சத்தியையும் முறையே தந்தையும் மகளுமாகக் கூறுதல், சிவமும், நாதமும் ஆகிய சிவபேதங்களினின்றும் முறையே சத்தியும், விந்துவுமாகிய சத்தி பேதங்கள் தோன்றுதல் பற்றியாம். சத்தியையும், சிவத்தையும் முறையே தாயும், மகனுமாகக் கூறுதல், சத்திபேதங்களுள் ஒன்றாகிய சத்தியினின்றும், நாதமாகிய சிவபேதம் தோன்றுதல் பற்றியாம். சிவத்தையும், சத்தியையும் முறையே தமை யனும், தங்கையுமாகக் கூறுதல், சத்தி பேதமாகிய விந்துவினின்றும், சிவபேதமாகிய சதாசிவன் முன்னும், சத்தி பேதமாகிய மனோன்மனி பின்னும் தோன்றுதல் பற்றியாம். சிவமும், சத்தியும் சதாசிவன், மனோன்மனி முதலிய சிவபேத சத்தி பேதங்களாய் நின்று எல்லாப் பொருள்களையும் பயத்தலின், அவ்விருவரும் கணவனும் மனைவியு மாகவும், உலகிற்கு அப்பனும் அம்மையுமாகவும் கூறப்படுவர்; இறுதியிற் கூறிய இஃது ஒன்றே பெரும்பான்மை. ``மனோன் மனியைப் பெற்ற - தாயிலானைத் தழுவும்என் ஆவியே`` (தி.5. ப.91. பா.1.) என்றருளியதில்,`மனோன்மனி` என்றது, பொதுமையில், `சத்தி` என்னும் பொருளதாம். இச் சிவபேத சத்தி பேதங்களின் இயல்பை எல்லாம் சிவஞானசித்தியினும், சிவ ஞானபோத மாபாடியத்தினும் தெளியக் காண்க; ஈண்டு விரிப்பிற் பெருகும்.
இத்தத்துவ முறைபற்றி இங்கு இவ்வாறருளிச் செய்த அடிகள், திருக்கோவையுள்ளும், ``தவளத்த நீறணியுந் தடந்தோள் அண்ணல், தன் ஒருபாலவள் அத்தனாம்; மகனாம்`` (தி.8 கோவையார்-12) என்று இங்ஙனமே அருளுதலையும், `சிவ தத்துவத்தினின்றும் சத்தி தத்துவம் தோன்றலின் அவள் அத்தனாம் என்றும், சத்தி தத்துவத் தினின்றும் சதாசிவதத்துவம் தோன்றலின் மகனாம் என்றும் கூறினார், ``இமவான் மகட்குத் தன்னுடைக் கேள்வன் மகன் தகப்பன்`` என்பதூஉம் அப்பொருண் மேல் வந்தது`
என்று அதற்குப் பேராசிரியர் உரை உரைத்தலும் காண்க.
``வாயும் மனமும் கடந்த மனோன்மனி
பேயும் கணமும் பெரிதுடைப் பெண்பிள்ளை
ஆயும் அறிவும் கடந்த அரனுக்குத்
தாயும் மகளும்நல் தாரமும் ஆமே.``
(தி.10 திருமந்திரம் - 1178) என்பது திருமூலர் திருவாய்மொழி.
``கனகமார் கவின்செய் மன்றில்
அனகநா டகற்கெம் அன்னை
மனைவிதாய் தங்கை மகள்``
எனக் குமரகுருபரரும் அருளிச் செய்தார்(சிதம்பரச் செய்யுட் கோவை-33)
``பூத்தவ ளேபுவ னம்பதி னான்கையும்
பூத்தவண்ணம்
காத்தவ ளேபின் கரந்தவ ளேகறைக்
கண்டனுக்கு
மூத்தவளே`` (-அபிராமியந்தாதி - 13)
எனவும்,
``தவளே இவள் எங்கள் சங்கர னார்மனை;
மங்கலமாம்
அவளே அவர்தமக் கன்னையு மாயினள்;`` (-அபிராமியந்தாதி - 44)
எனவும் கூறியதும் இதுபற்றி. ஒருவரையே இங்ஙனம் ஒவ்வாத பல முறையினராகக் கூறுதல், `இவையெல்லாம் ஒரு பயன் கருதி நாடக மாத்திரையால் அவர் மேற்கொள்வனவேயன்றி, உண்மையில் அவர் இவ்வாறு திரிபுற்று நிற்பவரல்லர்; அவர்தம் உண்மை இயல்பு, இவை அனைத்தினும் வேறு` என்பது உணர்த்துதற் பொருட்டேயாம். இதனை, ``ஒருவனே இராவணாதி பாவகம் உற்றாற் போலத் - தருவன் இவ்வடிவம் எல்லாம் தன்மையும் திரியானாகும்`` என விளக்குகின்றது சிவஞானசித்தி (சூ. 1-67).
இவற்றையெல்லாம், `அபரஞானம்` எனப்படும் நூலுணர் வினால் நம்மனோரும் பரக்கக் கூறுதல் கூடுமாயினும், பரஞானமாகிய அநுபூதியைப் பெற்ற அடிகள் போன்றவர்கட்கே இவையெல்லாம் உண்மையான் விளங்குவன என்பதையும் அந்நூல்,
``சிவம்சத்தி தன்னை ஈன்றும்
சத்திதான் சிவத்தை ஈன்றும்
உவந்திரு வரும்பு ணர்ந்திங்
குலகுயி ரெல்லாம் ஈன்றும்
பவன்பிரம சாரி யாகும்
பான்மொழி கன்னி யாகும்
தவந்தரு ஞானத் தோர்க்கித்
தன்மைதான் தெரியு மன்றே.``
என விளக்குகின்றது (சூ.2.77.). கேள்வன் முதலிய பெயர்களைச் செய்யுள் நோக்கி முறைபிறழ வைத்தார்.