இலங்கைக்கு அரசன் அழகு விளங்குகின்ற கயிலாய மலையைப் பெயர்க்க, அது போழ்து மலையரையன் மகளாகிய உமை அஞ்சுதலும், அவனது விளங்குகின்ற பெரிய முடி யணிந்த தலைகள் ஒருபதையும், தோள்கள் இருபதையும் நெரித்து, பின்னர் அவன் செருக்கொழிந்து பாடிய இனிய இசையைக் கேட்டு, வலக்கையிற் பிடிக்கும் வாளினையும் ` இராவணன் ` என்ற பெயரை யும், அவனுக்கு அளித்த வள்ளலும், குழவிப் பருவத்தையுடைய சிறந்த சந்திரன், சடைமேல் தங்கி நன்மையுடன் வாழ்கின்ற ஒளி யுருவினனும் திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து, நாய்போலும் அடியேன், வேறு எதனை நினைப்பேன்! ஒன்றையும் நினையேன்.

` துலங்கு நீண் முடி ` என்றது. அடையடுத்த ஆகு பெயர். தலையையும் தோளையும் நெரித்தது. கால்விரலால் அம் மலையை ஊன்றியாம். ` வலக்கை ` என்றது மெலிந்து நின்றது. ` வலங்கை ` என எடுத்தோதியது,` அதனோடொப்பப் பிடிக்கப் படுவது வேறொன் றில்லாத வாள் ` என, அதன் சிறப்பு உணர்த்தற்கு. ` இராவணன் ` என்பது, ` அழுதவன் ` எனப் பொருள் தரும். ` மதிச் சடைமேல் ` எனச் சகர ஒற்று மிகுத்து ஓதுதல் பாடம் அன்று. தக்கனது சாபந் தொடராது என்றும் இளைதாய் இனிது, இருத்தலின், ` நலங்கொள் ` என்று அருளினார். இனி, இதற்கு, ` அழகு பெற்று விளங்குகின்ற ` என்று உரைத்தலுமாம், ` நலங்கொள் ` என்பது, ` சோதி ` என்ற இடப் பெயர் கொண்டது.