கற்பக தருவும் பெரிய பொன்மலையும் போல்பவனும், காமனைக் காய்ந்தவனும், கண் பொருந்திய நெற்றியை உடையவனும், சொல் நிலையில் நிற்கும் பொருள் உணர்வாகிய அறியாமையைக் களைந்து, பொருள்கள், நேரே விளங்குமாறு விளக்குகின்ற தூய ஒளியாய் நிற்பவனும், என்னை அடியவனாக, திருவெண்ணெய் நல்லூரில், யாவரும் வியக்கத் தக்க, பழமையதாகத் தீட்டப்பட்டதோர் ஓலையைக் காட்டி அடிமை கொண்ட நன்னிலை யாய் உள்ளவனும், திருநள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து, நாய் போலும் அடியேன், வேறு எதனை நினைப்பேன்! ஒன்றையும் நினையேன்.

` பொன்மலை ` என்றது, ` பெரிய நிதிக்குவை போல் பவன் ` என்றபடி. ` பொருள்களை நேரே தலைப்பட்டுணராது, சொல் வடிவிலே உணருமாறு உணர்வைத் தடுத்து நிற்பது அக இருளாகிய ஆணவமலம் ` என்பதும், ` எல்லாப் பந்தமும் நீங்கிய வழியும், இவ் வொருபந்தம் நீங்குதல் அரிது ` என்பதும், ` அது ` நீங்கின், இறைவனது திருவடியை அடைதல் எளிது, என்பதும், ` மூவகை அணுக்க ளுக்கும் முறைமையான் விந்து ஞானம் மேவின தில்லையாகில் விளங்கிய ஞானம் இன்றாம் ; ஓவிட விந்து ஞானம் உதிப்பதோர் ஞானம் உண்டேல் சேவுயர் கொடியி னான்றன் சேவடி சேர லாமே ` - சிவஞான சித்தி - சூ.1-26 என்றற் றொடக்கத்து மெய்ந்நூற் பகுதிகளான் உணர்ந்துகொள்க. ` நற்பதம் ` என்றது வீட்டு நிலையை ; என்னையெனின், அதுவே, எல்லாவற்றினும் மேலாய நன்னிலை யாகலின் என்க.