எம்பெருமானிரே, முடைநாற்றம் சேய்மையினும் விரையச் சென்று நாறுகின்ற உடம்பையுடைய வடுகர்கள் வாழ்கின்ற இம் முருகன்பூண்டி, வளைந்த கொடிய வில்லையுடைய வடுக வேடுவர், வருவோரைப் பொருந்தாத சொற்களைச் சொல்லி, ` திடுகு ` என்றும், ` மொட்டு ` என்றும் அதட்டி அச்சுறுத்தி ஆறலைத்து அவர்தம் உடைகளைப் பறித்துக் கொள்ளும் இடம் ; இம்மாநகரிடத்து இங்கு, சிறுகிய, நுண்ணிய இடையையுடைய எம்பெருமாட்டியோடும் நீர் எதன்பொருட்டு இருக்கின்றீர் ?

` விரவல் ` என்னும் தொழிற்பெயர், எதிர்மறை ஆகாரமும், மகர ஐகாரமும் பெற்று நின்றது, ` அழுக்காறாமை ` ( திருக் குறள். அதிகாரம். 17.) என்றதுபோல. அஃது ஆகுபெயராய், அதனையுடைய சொல்லைக் குறித்தது. ` திடுகு, மொட்டு ` என்பன, அச்சுறுத்தும் சில குறிப்புச் சொற்கள். பிறவுங் கொள்வராயினும், எல்லாவற்றையும் எஞ்சாது கொள்ளுதல் தோன்ற ஆறலைப்பாரை, ` கூறைகொள்வார் ` என்றல் வழக்கு என்பதை, ` ஆறுபோயினாரெல்லாங் கூறைகோட் பட்டார் ` என்றல் பற்றி அறிக. ` கூறைகொண்டு ஆறலைக்குமிடம் ` என்றதனை, ` ஆறலைத்துக் கூறைகொள்ளுமிடம் ` எனப் பின்முன்னாக மாற்றி யுரைக்க. இகழும் நகரை, ` மாநகர் ` என்றது, இகழ்ச்சிக் குறிப்பினால். ` இம் முருகன் பூண்டி ` எனச் சுட்டு வருவிக்க. ` மாநகர்வாய் ` என ஒன்றாக ஓதினாரேனும், ` மாநகர் ` எனவும், ` இதன்வாய் ` எனவும் இரண்டாக்கி உரைத்தல் கருத்தென்க. ` எற்றுக்கு ` என்பது, ` எத்துக்கு ` என மருவிற்று. ` இங்கு ` என்றது, திருக்கோயிலை. ` அப்பாற் போகலாகாதோ ?` என்பது, ஆற்றலான் வந்து இயையும். இத்திருப் பாடல்களில், ஈற்றடிகள் நீண்டி சைத்தன. ` எம்பிரானிரே ` என்றோதுதல் பாடமாகாது.