காட்டில் வாழும் அழகரே, நீர், ` யான், பாடு தலையுடைய வண்டுகள் இசையை முழக்குகின்ற சோலைகளை யுடைய திருப்பைஞ்ஞீலியில் உள்ளேன் ; சிறிது பிச்சையிடுமின் ` என்று சொல்லி வந்து நிற்கின்றீர் ; நீர், இதழ்கள் பொருந்திய கொன்றை மலர் மாலையைச் சூடுகின்றீர் ; அதனோடு ஒழியாது, எலும்புகளை யெல்லாம் அணிந்து என்ன பெறப்போகின்றீர் ? அதுவன்றி, நும் ஊரோ, காடு ; நும் கையில் இருப்பதோ, ஓடு ; இவ்வாறாயின் உம்மைக் காதலிப்பவர் பெறும் பொருள் யாது ? இந்நிலையில் நீர், ஆடல் பாடல்களிலும் வல்லீரோ ? சொல்லீர்.

இஃது, அவர் தம் மேனியில் எலும்பெல்லாம் அணி தலைக் கண்டு அஞ்சினவள் கூறியது. அவரது ஆடல் பாடல்களில் திளைத்தவள், எலும்பணிதலைக் கண்டு அஞ்சினாள் என்க, கொன்றை, அடையாள மாலையாதலோடு நறுமணம் பொருந்திய தாயும், காதலித்தார்க்குச் சூட்டுதற்கு உரித்தாயும் இருத்தல்பற்றி, ` அஃது ஒக்கும் ` என மகிழ்ந்தாள்.