தலைவரே, காட்டில் வாழும் அழகரே, நீர், அழிந்த வெண்மையான தலையோட்டினைக் கையில் ஏந்திக் கொண்டு, ` யான் இத் திருப்பைஞ்ஞீலியில் உள்ளேன் ; சிறிது பிச்சை இடுமின் ` என்றீர் ; உமது திருமேனியில் உள்ள நீறு முத்துப்போல வெள்ளொளியை வீசுகின்றது. ஆயினும், கரிய நீண்ட கண்களையுடைய பெண் ஒருத்தி யோடும் கூடிய பாதி உருவத்தை யுடையிராய் வந்து நிற்கின்றீர் ; அதன் மேலும் நீர், கங்கையைச் சுமந்த சடையை உடையவரோ ? சொல்லீர் ; இதனால், உமக்கு நாங்கள் பிச்சையைக் கொணர்ந்தும் இடேமாயினேம் ; நடவீர்.

இஃது அவரைப் பிரியாது உடன் வருகின்ற தேவியை யும், அவரது சடையில் உள்ள கங்கையையும் கண்டு அஞ்சினவள் கூறியது. ` இவ்விருவரையும் விடுத்து வாரீர் ` என்பது குறிப்பு. ` நித்திலம் ` என்றவிடத்து, ` போல்வது ` என்பது எஞ்சி நின்றது. நீற்றழகில் திளைத்தவள், பின் தேவியைக் கண்டு அஞ்சினாள் என்க. அவ் வச்சத்தின்பின் தோன்றிய புலவியானே, ` இடகிலோம் ; நடமின் ` என்றாள். ` நீணெடுங் கண்ணினாள் ` என்பதும் பாடம். ` சிறிது பிச்சை இடுமின் ` என்ற குறிப்பெச்சம் வெளிப்படுத்தி உரைக்கப்பட்டது.