தேனால் நுழைவிக்கப்பட்டனவாகிய வண்டுகள் ஒலிக்கின்ற கொன்றை மாலையையும், கங்கையையும், பிறையையும் அணிந்த சடையினையுடைய, மேகங்கள் தவழும் மலையில் வளர்ந்த மங்கையும் சிறந்த தேவியுமாகிய உமையை ஒரு பாகத்தில் பொருந்தி யிருக்குமாறு மகிழ்ந்து வைத்து உயிர்கட்கு அருள் புரிகின்ற, சங்கக் குழையை அணிந்த காதினின்றும் வெள்ளொளிக் கற்றையாகிய அருவித்திரள் பாய, அவற்றாலும் அவியாத நெருப்புப் போலத் தோன்று தலையுடைய அங்கையின் மழுவானது இடையறாது ஒளி வீசுகின்ற தன்மையையுடைய இறைவனது இடம், ஆரவாரத்தையுடைய கச்சி மாநகர்க்கண் உள்ள, ` திருவனேகதங்காவதம் ` என்னும் திருக் கோயிலே.

` சங்கக் குழை ` என்பது, எதுகைநோக்கி, ` சங்கு குழை ` என இயல்பாய் நின்றது. ` செவிகொண்டு ` என்பது வேற்றுமை மயக்கம். அருவி, உருவகம். ` பாய ` என்னும் அகரந்தொகுத்தல். ` பாய வியர்த்தழல் ` என்பதும் பாடம். ` போல் உடை ` என்றதற்கு, ` போலு தலையுடைய ` என உரைக்க. ` கையன் ` என்பதிலுள்ள கை, தன்மை. ` தம் ` என்பது, ஒருமைப் பன்மை மயக்கம். ` தன் ` எனப் பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும்.