எவ்வுலகினுக்கும் ஈசனும், இறைவனும், தேவர்கள் தலைவனும், எரிபோன்று மிக்கு ஒளிரும் தேசனும், செம்மேனியிடத்து வெண்ணீற்றானும், மலையரையன் பொற்பாவை தன்னைக் காதலிக்க, தானும் அவளைக் காதலிக்கும் நேசனும் ஆகிய சிவபெருமானைத் தினமும் நினையப் பெற்றோம். அதனால் நின்றுண்ணும் சமணர் என்றும் மறவாதிருக்கும்படி எமக்குச் சொன்ன உறுதிபோலும் சொற்களை எல்லாம் யாம் மறந்தொழிந்தோம். இந்நிலையில் என்னிடம் வந்த நீர் யார் ? மன்னன் ஆவான் தானும் யாரே ?.

ஈசன் - ஆள்பவன். ` எவ்வுலகினுக்கும் ஈசன் ` என்க. இறைவன் - எங்கும் நிறைந்திருப்பவன். தேசன் - ஒளியை யுடையவன். ` செம்மேனியில் வெண்ணீற்றானை ` என்க. சிலம்பரையன் - மலையரசன். பொற்பாவை - அழகிய பாவை போல்பவள். நலம் செய்கின்ற - காதலிக்கின்ற. ` நேசன் ` என்றது ` தானும் அவளைக் காதலிப்பவன் ` என்றபடி. நின்று உண்பார், சமணர். நினைய - என்றும் மறவாதிருக்கும்படி. ` எம்மைச் சொன்ன ` என இயையும். ` எம்மை ` என்றதனை. ` எமக்கு ` என்க. வாசகம் - உறுதிபோலும் சொல். ` அன்றே மறந்தோம் ` என்க. அன்றே - அவரைவிட்டு நீங்கிய அன்றே, ` மறந்தோம் ` என்றதன்பின், ` ஆதலின் ` என்னும் சொல்லெச்சம் வருவித்துரைக்க. ` சமணரே நும் அரசன் பணிகேட்பர் ; சிவன் அடியார் அது கேளார் ` என்பார், ` வந்தீராகிய நீர் யாவிர் ? மன்னவன் என நும்மால் குறிக்கப்பட்டவன் யாவன் ? என வினவினார் ; இவ்வினா, ` நும்மோடும் அவனோடும் எமக்குச் சிறிதும் தொடர்பில்லை ` என்றது விளக்கிற்று.