பரந்த பூமிமுழுதும் எமக்கு இடமாகும். ஊர்கள் தோறும் தம் உணவை அட்டுண்ணும் இல்லறத்தான் அதனைப் பிறர்க்கு இட்டு அல்லது உண்ணாராதலின் எமக்கு உணவுப் பிச்சையிடுதலை அவர்கள் ஒருபோதும் விலக்கார். அம்பலங்கள் யாம் தங்கும் இடங்க ளாகும். யாம் தன்னுடன் கிடந்தால் பூமிதேவி எம்மைப் புரட்டி எறியாள். இது பொய்யன்று, மெய்யே. போர்விடையை ஊர்தியாக உடைய சிவபெருமானார் எம்மைத் தம் அடிமையாக ஏற்றுக் கொண்டார். அதனால் இனியாம் ஏதும் குறைவில்லேம் ; துன்பமாயின எல்லாம் தீர்ந்தேம். குற்றமற்றேம் ஆயின் யாம் சிறந்த உடைகளை உடுத்துப் பொன்னாபரணங்களைப் பூண்டு திரியும் அரசர் சொல்லும் சொல்லை ஏற்க வேண்டிய கடப்பாடு உடையேம் அல்லேம்.

அகலிடம் - அகன்ற இடத்தை உடையது ; பூமி. ` அது முழுதும் எமக்கு இடமாய் நிற்க ` என்க. ` அகலிடமே இடமாகும் ` எனப் பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும். அட்டு உண்பார். இல்லத்தில் சமைத்து உண்பவர் ; இல்வாழ்வார் ; இவரது தலையாய அறம் விருந்தோம்ப லும், ஈகையும் ஆதலின், ` அவர் ஐயம் விலக்கார் ` என்று அருளினார். ஐயம் - பிச்சை. இதனால், ` ஊர்கள் தோறும் இல்லத்தார் இடும் ஐயமே உணவு ` என்றதாயிற்று. அம்பலங்கள் - பொது இடங்கள். ` அம் பலங்கள் புகலிடமாம் ` என்க. புகலிடம் - தங்கும் இடங்கள். ` பூமிதேவி யாம் தன்னுடன் கிடந்தால் எம்மைப் புரட்டாள் ; இது பொய்யன்று ; மெய்யே ` என்க. எனவே, ` அரசரோடு எமக்கு யாதும் தொடர்பில்லை ` என்றபடி. இகலுடைய விடை - போர்விடை. துகில் - சிறந்த உடை. ` திரிவார் ` என்றது, அரசரை ; அவரை அங்ஙனம் அருளியது, தமது பெருமையும் அவரது சிறுமையும் தோன்ற. துரிசு - குற்றம். ` துரிசற்றோம் ` என்றதனை ` விடையுடையான் ஏன்று கொண்டான் ` என்றதன் பின்னர்க் கூட்டுக.