நாம் வேறு யார்க்கும் அடிமை அல்லோம் ; இயமனை அஞ்சோம் ; நரகத்தில் புக்கு இடர்ப்படோம் ; பொய்யும் இல்லோம் ; என்றும் களிப்புற்றிருப்போம் ; பிணியாவது இஃது என அறியோம் ; வேறு யாரையும் பணிவோம் அல்லோம் ; எந்நாளும் எமக்குள்ளது இன்பமே அன்றித் துன்பமில்லை. தான் யார்க்கும் அடிமையாகாத தன்மையனும், நல்ல சங்க வெண்குழையை ஒரு காதில் உடைய கோமானும் ஆகிய சங்கரனுக்கு நாம் என்றும் மீளாத அடிமையாய் அப்பொழுது அலர்ந்த மலர் போன்ற அவன் உபய சேவடிகளையே அடைக்கலமாக அடைந்தோம் ஆகலின்.

` நாம் ` என்றது, எடுத்தலோசையால், ` சிவ பெருமானுக்குத் தமராகிய நாம் ` எனப் பொருள் தந்தது. ` ஆர்க்கும் ` என்றதும், அவ்வாறு, ` இவ்வுலகில் எத்துணைப் பெரியார்க்கும் ` எனப் பொருள்தந்தது. குடி - அடிமை. அச்சக் கிளவிக்கு ஐந்தும் இரண்டும் வருமாகலின் ( தொல் - சொல் . 100.) ` நமனை அஞ்சோம் ` என, இரண்டாம் வேற்றுமை வந்தது. ` நரகத்தில் இடப்படோம் ` எனவும் பாடம் ஓதுப. நடலை - பொய். யாதானும் ஒன்றான் அச்சம் வரப் பெறுவோரே பொய்யுடையராவராகலின், அச்சம் இல்லாதார்க்குப் பொய்யும் இல்லையாயிற்று. ஏமாப்போம் - களிப்புற்றிருப்போம். பிணி அறியோம் - ` பிணியாவது இது ` என அறியோம். பணிவோம் அல்லோம் - யாரிடத்தும் சென்று யாதானும் ஒன்று வேண்டி அவரை வணங்குவோம் அல்லோம். ` எந்நாளும் ` என்றதனை, ` இன்பமே ` என்றதற்கு முன்னும் கூட்டுக. ` இன்பமே ` என்றதன்பின், ` உள்ளது ` என்பது எஞ்சிநின்றது. ` இன்பமே ` என்ற பிரிநிலை ஏகாரத்தை, ` துன்பம் ` என்றதனோடுங் கூட்டுக. ` துன்பம் இல்லை ` என்றதன் பின், ` என்னை ?` என்னும் வினாவை வருவிக்க. ` தாம் ` என்றது, ஒருமைப் பன்மை மயக்கம். ` தன்மையன் ` என்பதன் இறுதிநிலை தொகுத்தலாயிற்று. ` ஓர் காதிற் சங்கவெண் குழைக் கோமான் ` என மாற்றிக் கொள்க. ` சங்கவெண் குழையை உடைய ஓர் காதினை உடைய கோமான் ` என, கிடந்தவாறே உரைத்தலும் ஆம். ` அவன் சேவடி இணை ` என, சுட்டு வருவித்துரைக்க. கொய்மலர் - பறித்தற்கு உரிய மலர் ; என்றது அப்பொழுது அலர்ந்து பொலிவு பெற்றிருப்பதனை. குறுகினோம் - அடைந்தோம்.