மாதாபிதா மக்கள் ஆகியும், அலை எழுந்து மடங்கும் கடலும் பெரிய ஆகாயமும் ஆகியும், கோதாவிரி குமரிகள் ஆகியும், கொல்லும் புலியினது தோலை ஆடையாகக் கொண்ட அழகன் ஆகியும், உரிய பொழுதில் மலர்வதாகிய பூக்கொண்டு புனைந்து புகழ்ந்து நிற்பாருடைய பிறப்பறுக்கும் புனிதன் ஆகியும். ` யாது நிகழினும் நிகழ்க ` எனக் கவலையற்றுத் தன்னையே நினை வார்க்கு எளிய பொருள் ஆகியும் நெருப்பின் நிறம் போலும் நிற முடைய எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாம்

` மக்கள் ` என்றது முறைப்பெயர். ` கடல் ` என்றது அதன்கண் உள்ள நீரை ; அது, ` மறிகடல் ` என்பதனாற் பெறப்பட்டது. ` விசும்பு ` என்றது, அதன் குணமாகிய ஓசையைக் குறித்தது. ` கோதாவரி, குமரி ` என்றனவும் அவற்றது நீரையே, ` குழகனாகி, புனிதனாகி, எளிதேயாகி ` என்னும் எச்சங்கள், ` வண்ணர் ` என்பதில் தொக்குநின்ற ` ஆயவர் ` என்பதனோடு முடியும். ` குழகன், புனிதன் ` என்பன, பன்மை ஒருமை மயக்கம். ` எளிது ` என்றது, ` எளிய பொருள் ` என்னும் பொருளது. ` யாதானும் ` என்புழி, ` ஆக ` என்பது வருவிக்க. ` யாது நிகழினும் நிகழ்க ` எனக் கவலையற்றுத் தன்னையே நினைவார் என்றபடி. சுவாமிகள், தம்மைச் சமணர்கள் கல்லில் கட்டிக் கடலில் வீழ்த்தியபொழுது, ` எப்பரிசாயினும் ஆக ஏத்துவன் எந்தையை ` என நினைந்து பாடினமையைப் பெரிய புராணத்துட் காண்க. அழல் வண்ண வண்ணர் - நெருப்பினது நிறம்போலும் நிறம் உடையவர்.