மண் ஆகியும், விண் ஆகியும், மலையாகியும் வயிரமாகியும், மாணிக்கமாகியும், கண்ணாகியும், கண்ணுக்குப் பொருத்தமான மணியாகியும், நூல் ஆகியும் நூலறிவாகியும் பெண் ஆகியும் பெண்ணுக்கு ஏற்ற ஒப்பற்ற ஆணாகியும், பிரளலயத்துக்கு அப்பால் உள்ள அண்டமாகிய சுத்த மாயாபுவனம் ஆகியும் எண்ணுதற்குப் பொருந்திய பொருள் ஆகியும் அவ்வெண்ணத்தை வெளிப்படுத்தும் ஒப்பற்ற எழுத்தாகியும் தோன்றி விளங்கும் ஒளியாகியும், எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாகும்.

` கண்ணுக்கு, பெண்ணுக்கு, எண்ணுக்கு ` என்னும் நான்கனுருபுகள், ` அவட்குக் கொள்ளும் இவ்வணிகலம் ` என்பது போல ஏற்புடைப் பொருட்கண் வந்தன. கலை - நூல், கலைஞானம் - நூலறிவு. ` ஒடுக்கம் ` எனப் பொருள்தரும். ` லயம் ` என்னும் வடசொல், ` பிர ` என்னும் இடைச்சொல்லோடு கூடி, ` பிரளயம் ` எனவரும். தோற்ற ஒடுக்கங்கள் கால தத்துவத்திற்கு உட்பட்டு நிகழ்வன. சுத்தமாயா புவனங்கள் கால தத்துவத்திற்கு அப்பாற்பட்டவை ; ஆகவே, ` பிரளயத்துக்கு அப்பால் உள்ள அண்டம் ` என்றது, சுத்தமாயா புவனத்தை என்பது பெறப்பட்டது. அவை பலவாயினும், சுத்த மாயையின் விளைவாக நோக்குமிடத்து ஒன்றாதல் பற்றி, ` ஓர் அண்டம் ` என்றார். சுத்தமாயா தத்துவங்களும், புவனங்களும் கால தத்துவத்திற்கு அப்பாற்பட்டமை பற்றி, ` நித்தம் ` எனப்படும் என்பது, ` சுத்த தத் துவம் சிவன்றன் சுதந்திர வடிவமாகும் - நித்தம் என்றுரைப்பர் காலம் நீங்கிய நிலைமை யாலே ` என்பதனால் ( சிவஞானசித்தியார். சூ. 1-66) உணரப்படும். எண் - எண்ணுதல் ; ஆராய்தல் ; அஃது ஆராய்ச்சிக்குப் புலனாம் பொருள்மேல் நின்றது ; அதனை உயிர் அறிவின்கண் பதிவிப்பது எழுத்தோசை ( நாதம் ) ஆதலின் ` எண்ணுக்கு ஓர் எழுத்து ` என்று அருளினார். எழும் சுடர் - தோன்றி விளங்கும் ஒளி ; என்றது, சிவபிரானது தடத்த நிலையை. அந்நிலை படைப்புக் காலத்து விரிந்தும், ஒடுக்கக் காலத்துக் குவிந்தும் வருதல் பற்றி, ` எழுஞ்சுடர் ` எனப்பட்டது ; ` விரிந்தனை குவிந்தனை ` ( தி.2. ப.30. பா.3) எனத் திருஞானசம்பந்தரும், ` விரிந்தானைக் குவிந்தானை ` ( ப.86. பா.6) என சுவாமிகளும் அருளிச்செய்ததும் இது நோக்கி என்க. வருகின்ற திருத்தாண்டகங்களில், ` பரஞ்சுடராய் ` என்பது தவிர்த்துப் பிறவாறு வரும் சுடர்கள் யாவும் இந்நிலையையே குறிக்கும் என்க.