தவக்கோலம் பூண்ட முதல்வனே! மூப்படையாத திருமேனியனே! எனக்குத் தாயும் தந்தையும் ஆயவனே! ஏழிசையை விரும்புபவனே! உன்னோடு கூடிய பார்வதியின் துணைவனே! மந்திரமும் அவற்றைச் செயற்படுத்தும் செயல்களும் ஆனவனே! என்றும் அழிவில்லாத கங்கைக்குத் தலைவனே! கயிலை மலையானே! உனக்கு வணக்கம் பல.

` முனியாய் ` என்பது, ` முன்னியாய் ` என விரித்தல் பெற்றது ; பனியாய் வெங்கதிர் பாய்படர் புன்சடை - முனியாய் ( தி.5. ப.96. பா.3.) எனத் திருக்குறுந்தொகையில் அருளிச் செய்தமை காண்க. ` தவக்கோலம் உடையவனே ` என்பது பொருள். இனி, இயல்பாகவே கொண்டு, ` எல்லாவற்றையும் நினைப்பினாற் செய்பவனே ` என்று உரைத்தலுமாம். ` என் ` எனவும், ` யாய் ` எனவும் வந்த சொற்கள் ` என்னியாய் ` என இகரம் பெற்றுப் புணர்ந்தன. யாய் - தாய். ` என் ` என்பது ` எந்தை பிரான் ` என்பனவற்றோடும் இயையும். ` யாய், எந்தை ` என்பனவும் விளிப்பெயர்கள் என்க. ` இசையே ` என, பிறவற்றை உகவாதான் போலப் பிரிநிலையேகாரம் புணர்த்தோதினார், அதன்கண் உள்ள விருப்பமிகுதி புலப்படுத்தற் பொருட்டு ; ` பூம்புகலி - வரந்தோன்று கோயிலே கோயிலாக மகிழ்ந்தீரே ` ( தி.2. ப.54. பா.8.) என்றதுபோல. இசையில் இறைவற்கு உள்ள விருப்ப மிகுதியை, ` அளப்பில கீதஞ்சொன்னார்க்கு அடிகள் தாம் அருளுமாறே ` என்றும் சுவாமிகள் உணர்த்தியருளினார்கள். ( தி.4. ப.77. பா.3.) தந்திரம் - ஆகமம். ` கன்னி ` என்றது தென்றிசைக் குமரித் தீர்த்தத்தை ; ஆர் கங்கை - நிறைந்த கங்கைநதி. ` இவ்விரண்டிற்கும் ஒருவனே தலைவன் ` என்றருளியவாறு. ` கங்கை ` என்பதற்கு ` கங்காதேவி ` எனப் பொருளுரைப்பின், ` கங்கையார் ` என்னும் பன்மையோடியையாமையும், தகரம் மிகுதல் பொருந்தாமையும் அறிக.