இடைமருது மேவிய ஈசனார் வேதங்களோடு வேள்விகளைப் படைத்தவராய், விண்ணுலகும் மண்ணுலகும் ஐம்பூதங்களும் தாமேயாகிய பழையவராய்த் தம்மைப் புகழ்வார் உள்ளத்தில் ஞானஒளியாய் நிற்பவராய்த் தம் திருவடிகள் எல்லோராலும் முன்நின்று துதிக்கப்படுவனவாய், அடியார்களுக்கு இன்பம் பயப்பவராய், அவர்களுடைய துன்பங்களையெல்லாம் துடைப்பவராய் அமைந்துள்ளார்.

`வேதங்கள்` என்புழி, ஆல் உருபு விரிக்க. `வேதங்களோடு பொருந்திய வேள்வி; வைதிக கன்மங்கள்` என்றுரைத்தலுமாம். பயந்தார் - படைத்தார். பூதங்கள், ஐம்பூதங்கள். இவற்றை அருளவே, ஏனைய தத்துவங்களும் கொள்ளப்படும். புராணர் - பழையவர்; யாவருக்கும் முன்னவர், புகழவளர் ஒளியாய் நின்றார் - தம்மை ஏத்த ஏத்த, ஏத்துவார் உள்ளத்தில் மிகுகின்ற ஞானமே வடிவாய் நின்றவர். `பாதம் பரவப் படுவார்` என்றருளியது, `தியானிக்கப்படுதற்கு உரியவர்` என்றவாறு. `பொதுநீக்கித் தனை நினைய வல்லோர்க் கென்றும் பெருந்துணையை` (தி.1. பா.5.) என அருளிச்செய்ததனை மேலே காண்க. `கல்லால் நீழல் - அல்லாத் தேவை - நல்லார் பேணார்` (தி.3. ப.40. பா.1.) என்று அருளிச் செய்தார்கள், திருஞானசம்பந்த சுவாமிகள். `மற்றெல்லோரையும் விலக்கிச் சிவன் ஒருவனே தியானிக்கப்படத்தக்கவன்` (சிவ ஏகோ த்யேயச் சிவங்கரஸ் ஸர்வம் அந்யத் பரித்யஜ்ய) என்றது அதர்வசிகை உபநிடதம். இங்ஙனமே `இளம்பிறைத் - துண்டத்தானைக் கண்டீர் தொழற்பாலதே` (தி.5. ப.94. பா.1.) என்பது முதலாக, `சிவன் ஒருவனே வணங்கப்படுதற்கு உரியவன்` என்பதனைப் பல்லாற்றானும் சுவாமிகள் அறிவுறுத்தருளிச்செய்தமை காண்க. `ஒருநெறிய மனம் வைத்துணர் ஞானசம்பந்தன்` (தி.1. ப.1. பா.11.) எனவும், `ஏர்கொள் கச்சித் திருவேகம்பத்து - உறைவானை அல்லது உள்காது எனது உள்ளமே` (தி.2. ப.12. பா.1.) எனவும், `திருவான்மியூர் உறையும் - அரையா உன்னையல்லால் அடையாதெனது ஆதரவே` (தி.3. ப.55. பா.1.) எனவும், `நெஞ்சம் உமக்கே இடமாக வைத்தேன்` (தி.4. ப.1. பா.2.) எனவும், `சென்றுநாம் சிறுதெய்வம் சேர்வோ மல்லோம் சிவபெருமான் திருவடியே சேரப்பெற்றோம்` (தி.6. ப.98. பா.5.) எனவும், `மற்றுப் பற்றெனக் கின்றி நின்றிருப் பாதமே மனம் பாவித்தேன்` (தி.7. ப.48. பா.1.) எனவும். `கண்டார் காதலிக்கும் கணநாதன் எம் காளத்தியாய் - அண்டா உன்னையல்லால் அறிந்தேத்த மாட்டேனே` எனவும், (தி.7. ப.26. பா.1) `கடியார் கொன்றையனே கடவூர்தனுள் வீரட்டத்தெம் - அடிகேள் என்னமுதே எனக் கார்துணை நீயலதே` (தி.7. ப.28. பா.1.) எனவும், `உள்ளேன் பிறதெய்வம் உன்னையல்லாதெங்கள் உத்தமனே` (தி.8 திருவாசகம், திருச்சதகம்.2) எனவும் அருளாசிரியர் அனைவரும் இதனை ஒருபடித்தாக அருளிச் செய்தமை காண்க. ஏதங்கள் - துன்பங்கள், துன்பங்களைக் கடிதலும் பத்தர்களுக்கே என்க.