அந்நிலையில் அவ்வடியவர் போன பின்பு, அம்மனைக்குத் தலைவனாய பரமதத்தன், பொருந்திய நண்பகற் பொழுதில், நலத்தானும் வளத்தானும் சிறப்புற்று விளங்கும் தனது பெரிய இல்லத்திற்கு வந்து, முன்னம் பொலிவு பெற நீராடி, உட்புகுந்து, உணவினை விரும்பி உண்ண, கற்பினை உடைய மனையாராகிய அம்மையாரும் உணவை உண்பிக்கும் முறையில் உண்பிப்பாராகி.

மனைப்பதி - மனைக்குரிய தலைவன், இல்லாளன். பகற் பொழுதில் வந்து நீராடி எனவே காலைப் பொழுதில் நீராடாது சென்றமை புலனாகிறது. இதனால் முறையான இறைவழிபாட்டு நெறி அவனிடத்து இல்லாமை பெறப்படுகின்றது. அன்றி, முப்போதும் நீராடி உண்பான், பகற் பொழுதிலும் நீராடினான் எனில், அத்தகைய பத்திமை நெறி அவன்பால் இன்மை, வரலாற்றால் விளங்கிக் கிடத் தலின் அவ்வாறு கோடற்கில்லை. கடப்பாட்டில் ஊட்டுதலாவது, செய்யவாய் இடையிடையே முகமனுரை இன்னமுது செவியூட்ட, அவன் விருப்பறிந்து உணவு படைத்து மகிழ்வதாகும். `தான் துழந்தட்ட தீம்புளிப் பாகர், இனிதெனக் கணவன் உண்டலின், நுண்ணிதின் மகிழ்ந்தன்று ஒண்ணுதல் முகனே` (குறுந். முல்லை - 167) எனவரும் சங்கப் பாட்டும் காண்க.