எனக்கு முற்பட வந்து என் எதிரில் தோன்றுகின்ற முருகப்பெருமானோ? பேரொளியால் தனக்கு ஒப்பில்லாத மன் மதனோ? மாலையை யணிந்த மார்பினையுடைய வித்தியாதரனோ? மின்னலையொத்த சிவந்த சடையினையுடைய சிவபெருமானின் மெய்ம்மையான திருவருளைப் பெற்றவனோ? என்ன வியப்பு? என் மனத்தைத் தன் வயப்படுத்தி நிற்கும் இப்பெருமகன் யாரோ அறியேன் என்று நினைந்தார்.

முன் ஆரூரர் இவரைக்கண்டதும் இவர் யாரோ என ஐய முற்றுக்கூறியதுபோல, இவரும் ஆரூரரைக் கண்டதும் ஐயுற்று இவர் யாரோ என வியக்கின்றார்.
``உயர்மொழிக் கிளவி உறழுங் கிளவி
ஐயக் கிளவி ஆடூஉவிற் குரித்தே``. -தொல்காப். பொருள், 42
எனவரும் தொல்காப்பியத்தால் தலைமகனை ஐயுற்றுக் கூறல் தலை மகட்கு இல்லை எனத் தெரிகிறது. தலைமகள் ஐயப்படின் தெய்வமோ என்று ஐயுறல் வேண்டும், அவ்வாறு ஐயுறின் அச்சம் வரும். அதனால் காம நிகழ்ச்சியுண்டாகாதெனக் காரணம் கூறுவர் இளம்பூரனார். ஆனால் இறையனார் களவியல் உரையாசிரியர், தலைமகளும் ஐயப் படுவர் எனக் கூறுவர்(இ.க.நூற்பா. 3 உரை). எனவே தொல்காப்பியர் காலத்தே மகளிர் ஐயுறுதல் இல்லையாகக் காலப்போக்கில் அவர்களும் ஐயுறுதற்கு ஏதுவாயிற்று என அறியலாம். இந்நிலையிலேயே ஆரூர ரைக் கண்டு பரவையார் ஐயுற்றார். அற்றேல்,
வணங்கு நோன்சிலை வார்கணைக் காமனோ
மணங்கொள் பூமிசை மைவரை மைந்தனோ
நிணந்தெ னெஞ்ச நிறை கொண்ட கள்வனை
யணங்கு காளறி யேனுரை யீர்களே. -சீவக. சிந். பதுமை. 146
எனப் பதுமையார் ஐயுற்றது என்னாமோ எனில் அது, காட்சி விதுப் பால் ஐயுற்றதன்று: சீவகன் என்று அறிந்தபின் அவன் அழகுகண்டு வியந்ததாகும். பரவையார் இப்பாடலில் ஐயுற்றுக் கூறும் கூற்றோடு ஆரூரர் ஐயுற்றுக் கூறும் கூற்றும் ஒப்பிட்டுக் காண்டற்குரியதாம். ஆண்டு அவர் கற்பகத்தின் பூங்கொம்போ? என்றார். இங்கு இவர் அக்கற்பகத்தின் பூங்கொம்பாம் தெய்வயானையை மணந்த முரு கனோ? என்றார். ஆண்டு அவர் - காமன் தன் பெருவாழ்வோ? என்றார். இங்கு இவர் அத்தேவியை மணந்த மாரனோ? என்றார். ஆண்டு அவர் பொற்புடைய புண்ணி யத்தின் புண்ணியமோ? என்றார். இங்கு இவர் அப்புண்ணியத்தின் பயனான மின்னேர் செஞ்சடை அண்ணல் மெய்யருள் பெற்று உடையவனோ? என்றார். இவ்வாறு ஐயுற்ற திறன்களாலும் இவ்விருவர்தம் உளம் ஒத்த பாங்கு தெரியவருகிறது. இவ்வாறெல்லாம் ஐயுறுதற்குரிய பெருமையுடை யான், தோன்றிய அளவில் மறைந்தமைபற்றி இவன் யாரோ? என்றார். ஓகாரங்கள் ஐயப் பொருளன.