பெரிய பூமியாகியும் , நீராகியும் , தீயாகியும் , எறியும் காற்றாகியும் , ஆகாயமாகியும் , ஞாயிறாகியும் , அழிவில்லாத நிலையையுடைய திங்களாகியும் , இயமானனாகியும் இங்ஙனம் அட்ட மூர்த்தியாகியும் , பெருமையுடையதாகிய நன்மையும் , சிறுமை உடையதாகிய குற்றமும் , பெண்ணும் , ஆணும் ஏனைய தேவருடைய வடிவங்களும் அருவம் , உருவம் , அருவுருவம் என்னும் தம் மூவகைத் திருமேனிகளும் தாமே ஆகியும் , நேற்று ஆகியும் , இன்று ஆகியும் , நாளை ஆகியும் நீண்ட செஞ்சடையுடைய எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத் தக்கதாகும் .

இத்திருப்பதிகத்துள் முதல் திருத்தாண்டகமாகிய இதனுள் முதற்கண்ணே இறைவனது எட்டுரு ( அட்டமூர்த்த ) நிலை அருளிச்செய்யப்பட்டது . அஃது ஏனைய எல்லாவற்றினும் சிறப்புடையது ஆகலின் , அட்ட மூர்த்தத்தை , ` நிலம் , நீர் , தீ , காற்று , ஆகாசம் , ஞாயிறு , திங்கள் , இயமானன் ` எனக் கூறுதலே முறை யாயினும் , அவற்றைச் செய்யுளுக்கேற்ப வைத்து அருளினார் என்க . இருநிலம் - பெரிய பூமி . ` இயமானன் ` என்பது , ` யஜமானன் ` என்னும் வடசொல் திரிபு ; இஃது உயிரைக் குறிப்பது ; திருக் கோவையார் உரைத் தொடக்கத்தில் , வேட்போன் ` என மொழி பெயர்த்துக் கூறினார் பேராசிரியர் . எறியும் காற்று - வீசுகின்ற காற்று . அருநிலைய - அழிவில்லாத நிலையை உடைய ; திங்கள் - சந்திரன் . சந்திரனை இவ்வாறு சிறப்பித்தது , தக்கனது சாபத்தால் அழிவெய்தாது நின்ற நிலையைக் கருதி . ஞாயிறு - சூரியன் . அட்டமூர்த்தி - எட்டுரு உடையவன் . ` நிலம் முதலியனவாகியதனால் எட்டுருவாகி ` என்க . பெருநலம் - பெருமையை உடையதாகிய நன்மை . நலத்தை ` பெருமையை உடையது ` என்றதனால் , ` குற்றம் சிறுமையை உடையது ` என்பது பெறப்படும் . ` இப்பெருமை சிறுமை ` என்பன இயைபின்மை நீக்கிய விசேடணங்கள் என்க . பிறர் உரு - ஏனையதேவரது வடிவங்கள் . ` தம் உரு ` என்றது , சிவபிரானது ` அருவம் , உருவம் , அருவுருவம் ` என்னும் மூவகைத் திருமேனிகளையும் . ` சிவதன்மம் , சிவயோகம் , சிவஞானம் ` என்பவற்றால் எய்திநின்றோரது உருவங்களை . நெருநல் - நேற்று ; ஐகாரம் சாரியை . நிமிர் - நீண்ட . சடையை , ` புன்சடை ` என்றல் , உலகியலுக்கு ஒவ்வாமைபற்றி . ` நின்றவாறு ` என்பதனை எழுவாயாகவும் , ` ஆகி ` என்பனவற்றை அதன் பயனிலைகளாகவும் கொண்டு ` நின்றவாறு ஆகி ` எனத் தனித்தனி எண்ணி முடிக்க . ` நின்றவாறு ` என்பதில் , நிற்றலையே , ` ஆறு ` என்றாராகலின் , அத்தொடர் , ` நின்றமை , என்னும் ` தொழிற்பெயர்ப் பொருட்டாய் ஒரு சொற்றன்மை எய்தி நின்றது . தொழிற்பெயர் எழுவாயாய் நிற்குமிடத்து , வினையெச்சமும் , இரண்டாவது முதல் ஏழாவது ஈறாக உள்ள வேற்றுமைகளும் பயனிலையாய் நிற்கும் என்பது , ` அவன் வந்தது நடந்து ; சென்றது விரைந்து ; உண்டது சோற்றை ; போழ்ந்தது வாளால் ` என்றாற்போல்வனவற்றால் அறியப்படும் . இத்தொடர்களில் பயனிலைகளாய் நிற்கும் வினையெச்சத்திற்குப் பின்னும் , வேற்றுமைகட்குப் பின்னும் எழுவாய்க்கண் உள்ள தொழிற்பெயர்களே மீளச் சொல்லத்தக்க சொல்லெச்சங்களாய் எஞ்சி நிற்கும் ; அத்தொழிற் பெயர்கள் , ` இம்மகன் நேற்று யான்கண்ட மகன் ` என்றல்போல எழுவாய்க்கண்பொதுவாயும் , பயனிலைக்கண் சிறப்பாயும் நிற்கும் ; ஆயினும் , அவ்வெச்சத்தை வெளிப்படக் கூறின் அத் தொடர்கள் இனியவாய்த் தோன்றா என்னுங் கருத்தான் அவை எஞ்சி நிற்கவைத்தே வழங்குவர் என அறிக . இவற்றுள் , வினையெச்சம் பயனிலையாய் நிற்றலை , ` அவற்றுள் , நடுவண் ஐந்திணை நடுவண தொழியப் படுதிரை வையம் பாத்திய பண்பே ` ( தொல் . அகத்திணை யியல் . சூத் . 2) என்பதின் உரையுள் , இளம்பூரணரும் சிறிது உரைத்தார் . இனி , ` எம் அடிகள் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கது ` என ஒருசொல் எஞ்சி நின்றதென , அதனை வருவித்து முடித்தலும் ஆம் .

மண் ஆகியும் , விண் ஆகியும் , மலையாகியும் வயிரமாகியும் , மாணிக்கமாகியும் , கண்ணாகியும் , கண்ணுக்குப் பொருத்தமான மணியாகியும் , நூல் ஆகியும் நூலறிவாகியும் பெண் ஆகியும் பெண்ணுக்கு ஏற்ற ஒப்பற்ற ஆணாகியும் , பிரளலயத்துக்கு அப்பால் உள்ள அண்டமாகிய சுத்த மாயாபுவனம் ஆகியும் எண்ணுதற்குப் பொருந்திய பொருள் ஆகியும் அவ்வெண்ணத்தை வெளிப்படுத்தும் ஒப்பற்ற எழுத்தாகியும் தோன்றி விளங்கும் ஒளியாகியும் , எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாகும் .

` கண்ணுக்கு , பெண்ணுக்கு , எண்ணுக்கு ` என்னும் நான்கனுருபுகள் , ` அவட்குக் கொள்ளும் இவ்வணிகலம் ` என்பது போல ஏற்புடைப் பொருட்கண் வந்தன . கலை - நூல் , கலைஞானம் - நூலறிவு . ` ஒடுக்கம் ` எனப் பொருள்தரும் . ` லயம் ` என்னும் வடசொல் , ` பிர ` என்னும் இடைச்சொல்லோடு கூடி , ` பிரளயம் ` எனவரும் . தோற்ற ஒடுக்கங்கள் கால தத்துவத்திற்கு உட்பட்டு நிகழ்வன . சுத்தமாயா புவனங்கள் கால தத்துவத்திற்கு அப்பாற்பட்டவை ; ஆகவே , ` பிரளயத்துக்கு அப்பால் உள்ள அண்டம் ` என்றது , சுத்தமாயா புவனத்தை என்பது பெறப்பட்டது . அவை பலவாயினும் , சுத்த மாயையின் விளைவாக நோக்குமிடத்து ஒன்றாதல் பற்றி , ` ஓர் அண்டம் ` என்றார் . சுத்தமாயா தத்துவங்களும் , புவனங்களும் கால தத்துவத்திற்கு அப்பாற்பட்டமை பற்றி , ` நித்தம் ` எனப்படும் என்பது , ` சுத்த தத் துவம் சிவன்றன் சுதந்திர வடிவமாகும் - நித்தம் என்றுரைப்பர் காலம் நீங்கிய நிலைமை யாலே ` என்பதனால் ( சிவஞானசித்தியார் . சூ . 1-66) உணரப்படும் . எண் - எண்ணுதல் ; ஆராய்தல் ; அஃது ஆராய்ச்சிக்குப் புலனாம் பொருள்மேல் நின்றது ; அதனை உயிர் அறிவின்கண் பதிவிப்பது எழுத்தோசை ( நாதம் ) ஆதலின் ` எண்ணுக்கு ஓர் எழுத்து ` என்று அருளினார் . எழும் சுடர் - தோன்றி விளங்கும் ஒளி ; என்றது , சிவபிரானது தடத்த நிலையை . அந்நிலை படைப்புக் காலத்து விரிந்தும் , ஒடுக்கக் காலத்துக் குவிந்தும் வருதல் பற்றி , ` எழுஞ்சுடர் ` எனப்பட்டது ; ` விரிந்தனை குவிந்தனை ` ( தி .2. ப .30. பா .3) எனத் திருஞானசம்பந்தரும் , ` விரிந்தானைக் குவிந்தானை ` ( ப .86. பா .6) என சுவாமிகளும் அருளிச்செய்ததும் இது நோக்கி என்க . வருகின்ற திருத்தாண்டகங்களில் , ` பரஞ்சுடராய் ` என்பது தவிர்த்துப் பிறவாறு வரும் சுடர்கள் யாவும் இந்நிலையையே குறிக்கும் என்க .

மலையாகியும் களர்நிலமாகியும் காடாகியும் , ஆறாகியும் , வாய்க்காலாகிய வழியாகியும் , கடற்கரைக்கழியாகியும் , புல்லாகியும் , புதராகியும் , பூடு ஆகியும் , நகர் ஆகியும் , புரம் மூன்றிற்கும் அழிவாகியும் சொல்லாகியும் , சொல்லிற்குப் பொருந்திய பொருள் ஆகியும் , போக்கு வரவு ஆகியும் , அப்போக்குவரவுக்கு வேண்டிய இடம் ஆகியும் நிலனாகியும் , நீராகியும் , நெல்லாகியும் , நெடிய ஒளிப் பிழம்பாகியும் எம்பெருமான் நெடுகப்பரவி நின்றவாறு வியக்கத் தக்கதாகும் .

கல் - மலை . ` அளறு ` என்பதுபோல , களர் நிலத்தை , ` களறு ` எனவும் வழங்குபவர் . கான் - காடு . ` காவிரி ` என்றது பொதுப் படப் பிற யாறுகளையும் கொள்ள நின்றது . கால் - யாறுகளினின்றும் பிரிந்துசெல்லும் வாய்க்கால் . ஆறு - வழி ; ` வாய்க்காலாகிய வழி ` என்க . கழி - கடற்கரைக் கழி . புரம் - பல நகரங்கள் . ` புரம் மூன்றும் கெடுத்தான் ஆகி ` என்றது , ` அந்நகரங்கட்கு அழிவுமாய் ` என்றவாறு . ` சொல்லுக்கு ` என்னும் நான்கனுருபையும் , மேலைத் திருத்தாண்டகத்திற் கூறிய வாறே கொள்க . சுலாவு - போக்குவரவு . சூழல் - ( அப்போக்கு வரவிற்கு வேண்டப்படும் ) இடம் . ` நெல்லாகி ` என்றதனை , ` நீருமாகி ` என்றதன் பின்னர்க் கூட்டி உரைக்க ; என்னை ? நிலமும் நீரும் இயைவதனால் உண்டாகும் பயனே நெல் ஆதலின் ; ` நீரு நிலனும் புணரி யோரீண் டுடம்பு முயிரும் படைத்திசி னோரே ` ( புறம் - 18) என்றதும் , இது நோக்கி .

காற்றாகியும் , கரியமுகிலாகியும் , இறப்பு நிகழ்வு எதிர்வெனக் காலம் மூன்றாகியும் , கனவாகியும் , நனவாகியும் , இரவாகியும் , நாளின் மற்றொரு கூறாகிய பகலாகியும் அல்லது இயமனால் வரும் சாவு ஆகியும் , இயமனை உதைத்துக் கொன்ற களிறாகியும் , ஒலிக்கும் கடலாகியும் , அக்கடற்குத் தலைவனாம் வருணன் ஆகியும் , நீறணிந்த கோலத்தன் ஆகியும் , நீறணிதற்கு ஏற்ற வடிவத்தன் ஆகியும் , நீண்ட ஆகாயம் ஆகியும் , அவ்வாகாயத்து உச்சியாகியும் , உலகத்தின் தொழிற்பாடுகள் எல்லாவற்றையும ஏற்றுக் கொண்டவனாகியும் , இடபத்தை ஊரும் தலைவனாகியும் தோன்றி விளங்கும் ஒளியாகியும் எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாம் .

எட்டுருவில் ஒன்றாதல் பற்றி , மேல் , ` எறியும் காற்றுமாகி ` என்று அருளி , ஈண்டு , கார்முகிலோடு ( கரிய மேகத்தோடு ) இயைபுடைமை நோக்கி , ` காற்றாகி ` என்று அருளிச்செய்தார் , மேல் அருளிச்செய்த , ` நெருநல் ` முதலிய மூன்றும் நாள்களையே குறித்தன . ஈண்டு , ` காலம் மூன்றாய் ` என்றது , நொடியும் , நாழிகையும் முதலாகப் பலபடவரும் காலப்பகுதிகள் அனைத்தையும் குறித்தது . கங்குல் - இரவு . கூற்று - இயமன் , ` கொல்களிறு ` உவமையாகுபெயர் . ` கூற்று உதைகொல் களிறுமாகி ` என்பதே பாடம் போலும் ! இது , கூற்றுவனது தோற்ற ஒடுக்கங்களைக் கொள்ள வைத்த குறிப்புமொழி என்க . குரை கடல் - ஒலிக்கின்ற கடல் . கடற்குக் கோமான் - வருணன் . ` நீற்றான் ` என்றது , நீறணிந்த கோலத்தை மேற்கொண்ட நிலையையும் . ` நீறேற்ற மேனி ` என்றது , அந்நிலைக்கு உரிய வடிவத்தையும் குறித்தன . ` விசும்பு ` என்றது அனைத்துலகங்களின் முடிவையும் , ` விசும்பின் உச்சி ` என்றது , அவைகளைத் தோற்றியும் ஒடுக்கியும் நிற்கும் நிலையையும் குறித்தன . ஏற்றான் - உலகத்தின் தொழிற் பாடுகள் அனைத்தையும் ஏற்றுக்கொண்டவன் . ஏறு - இடபம் . ` அதனை ஊர்ந்த செல்வன் ` என்றது , அங்ஙனம் ஏன்றுகொண்டு நிற்கும் தலைவன் ( பதி ) என்றபடி .

தீயின் வெம்மையாகியும் , நீரின் தண்மையாகியும் , நிலத்தின் திண்மையாகியும் , திசைகள் ஆகியும் , அத்திசைகள் ஒவ்வொன்றிற்கும் உரிய தெய்வமாகியும் , தாயாகியும் , தந்தையாகியும் , சார்தற்குரிய பற்றுக்கோடாகியும் , நாண் மீனாகியும் , ஞாயிறாகியும் , குளிர் மதியமாகியும் , காயாகியும் , பழங்கள் ஆகியும் , பழத்தில் நின்ற சுவைகள் ஆகியும் , அச்சுவைகளை நுகர்பவன் ஆகியும் தன்மை முன்னிலை படர்க்கை என்னும் மூன்று இடங்கள் ஆகியும் நுண்மை ஆகியும் நீண்ட ஒளிப்பிழம்பாகியும் எம்பெருமான் பரவி நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாகும் .

திண்மை , நிலத்தின் குணம் ; இது கூறினமையால் , ` தீ , நீர் ` என்றவற்றினும் , அவற்றது தட்ப வெப்பங்களாகிய குணங்களையே கொள்க . திசைத் தெய்வம் - திசைக் காவலர் . திசைகளைத் தனித்தனி நோக்கி அருளிச்செய்தலின் , ` ஓர் தெய்வமாகி ` என்று அருளினார் . சார்வு - சார்பு ; துணை ; பற்றுக்கோடு . தாரகை - விண்மீன் ; இது முதலிய மூன்றும் வானத்திலுள்ள ஒளி மண்டிலங்களை நோக்கி அருளிச் செய்தவாறு . ` இரதமாகி ` என்பதும் உடம்பொடு புணர்த்தலாற் கொள்ளப்படும் . இரதம் - சுவை . நுகர்வான் - துய்ப்பவன் ; இனம் பற்றி ஒருமையாக அருளிச்செய்தார் . ` நீ , நான் என்பன , முன்னிலை , படர்க்கை ` என்னுந் துணையாய் நின்றன ; இவற்றானே , ` அவன் ` என்னும் படர்க்கையும் கொள்ள நின்றது . நேர்மை - நுண்மை .

ஆறு அங்கங்கள் ஆகியும் , ஆதியாய வேதங்கள் ஆகியும் , அரிய மந்திரங்கள் ஆகியும் , ஐம்பூதங்களின் தலைவராய தேவர்கள் ஆகியும் , புகழ்ச் சொற்களேயன்றி இகழ்ச் சொற்களும் ஆகியும் , வெள்ளிய மதி ஆகியும் , உலகிற்கு முதல் ஆகியும் , வினையாகியும் , கங்கை , காவிரி , கன்னி போன்ற தீர்த்தங்களுக்குரிய தேவர்கள் ஆகியும் , கடலாகியும் , மலையாகியும் , கழி ஆகியும் , எங்கும் நிறைபொருளாகியும் ஏறூர்ந்த தலைவன் ஆகியும் , தோன்றி விளங்கும் ஒளியாகியும் எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாம் .

` ஆதியாய வேதம் ` என்பதில் அகரம் தொகுத்தலாயிற்று . மறை - மந்திரம் . ` ஐம்பூதம் ` என்றது அவற்றுக்குத் தலைவராய தேவரை . ` மதி , கங்கை , காவிரி , கன்னி ` என்றனவும் அவற்றது தெய்வங்களையே என்க . ` சொல் ` என்றது , புகழையாதலின் , பங்கம் என்றது அவற்றுக்கு மறுதலையாய இகழ்ச்சியை . எனவே , வேதத்துள் , கொடியாரை வைதும் . தேவரை வாழ்த்தியும் கூறும் பலவகைச் சொற்களாயும் நின்றமை அருளியவாறாம் . ஆதி - உலகிற்கு முதற்காரணம் ; மாயை . பான்மை - வினை . கன்னி - குமரித்துறை . கடல் முதலிய மூன்றும் ஆகுபெயரால் அவற்றை அடுத்துள்ள இடங்களை உணர்த்தின . அது , ` எங்குமாய் ` என்ற குறிப்பாற் பெறப்படும் . தொகுக்கப் பட்ட அகரத்தை விரித்து , ` செல்வனாகி எழுஞ்சுடராய எம் அடிகள் ` என அடையாக்கி உரைக்க .

மாதாபிதா மக்கள் ஆகியும் , அலை எழுந்து மடங்கும் கடலும் பெரிய ஆகாயமும் ஆகியும் , கோதாவிரி குமரிகள் ஆகியும் , கொல்லும் புலியினது தோலை ஆடையாகக் கொண்ட அழகன் ஆகியும் , உரிய பொழுதில் மலர்வதாகிய பூக்கொண்டு புனைந்து புகழ்ந்து நிற்பாருடைய பிறப்பறுக்கும் புனிதன் ஆகியும் . ` யாது நிகழினும் நிகழ்க ` எனக் கவலையற்றுத் தன்னையே நினை வார்க்கு எளிய பொருள் ஆகியும் நெருப்பின் நிறம் போலும் நிற முடைய எம்பெருமான் நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாம்

` மக்கள் ` என்றது முறைப்பெயர் . ` கடல் ` என்றது அதன்கண் உள்ள நீரை ; அது , ` மறிகடல் ` என்பதனாற் பெறப்பட்டது . ` விசும்பு ` என்றது , அதன் குணமாகிய ஓசையைக் குறித்தது . ` கோதாவரி , குமரி ` என்றனவும் அவற்றது நீரையே , ` குழகனாகி , புனிதனாகி , எளிதேயாகி ` என்னும் எச்சங்கள் , ` வண்ணர் ` என்பதில் தொக்குநின்ற ` ஆயவர் ` என்பதனோடு முடியும் . ` குழகன் , புனிதன் ` என்பன , பன்மை ஒருமை மயக்கம் . ` எளிது ` என்றது , ` எளிய பொருள் ` என்னும் பொருளது . ` யாதானும் ` என்புழி , ` ஆக ` என்பது வருவிக்க . ` யாது நிகழினும் நிகழ்க ` எனக் கவலையற்றுத் தன்னையே நினைவார் என்றபடி . சுவாமிகள் , தம்மைச் சமணர்கள் கல்லில் கட்டிக் கடலில் வீழ்த்தியபொழுது , ` எப்பரிசாயினும் ஆக ஏத்துவன் எந்தையை ` என நினைந்து பாடினமையைப் பெரிய புராணத்துட் காண்க . அழல் வண்ண வண்ணர் - நெருப்பினது நிறம்போலும் நிறம் உடையவர் .

பசுவும் பசுவிடத்துத் தோன்றும் ஐம்பொருளும் ஆகியும் வேள்விக்குரியன அறியும் அறிவும் , வேள்வித்தீயும் , அத்தீயுட்பெய்யும் உணவும் ஆகியும் , நாவும் நாவுக்கு ஏற்ற உரையும் ஆகியும் , நாதமும் வேதத்தின் பொருளும் ஆகியும் , பூவும் , அப்பூவிற் குரிய ஒப்பற்ற நாற்றமும் ஆகியும் , நாற்றம் பூவிற்குள் ஒன்றாய் நிற்கும் ஒற்றுமை நிலையாகியும் , தேவர்களும் தேவர்களின் தலைமைத் தேவரும் ஆகியும் , செழுஞ்சுடராய் எம்பெருமான் பரவி நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாகும் .

அழல் - நெருப்பு ; என்றது வேள்வித்தீயை . அவி - வேள்வித்தீயில் இடப்படும் உணவு . ` நாவுக்கு ` என்பது முதலிய நான்கனுருபுகட்கு , மேல் உரைத்தவாறே உரைக்க . ` நாதமாகி , வேதத்தின் உள்ளாகி ` என்பவற்றையே , ` நாதனாகி , வேதத்தின் உள்ளோனாகி ` என ஓதியருளினார் . ` நாதம் ` என்றது சூக்கும வாக்கையும் , ` வேதத்தின் உள் ` என்றது , வேதத்தின் பொருளையும் என்க . ` வாசமாய் உள்ளால்புக்கு நின்றானாகி ` என்றது , ` நாற்றம் பூவிற்குள் ஒன்றாய் நிற்கும் ஒற்றுமை நிலையாகி ` என்றபடி . ` தே ` என்னும் அஃறிணைச் சொல் , பன்மையாய் நின்றது . ` முதல் ` என்றதும் அவ்வாறு நின்று தலையாய தேவரைக் குறித்தது . சென்று - பரவி .

பெரிய மதில்கள் மூன்றையும் எய்தானும் , தன்னை யடைந்தார் யாராயினும் அவரெல்லாரையும் ஆட்கொள்ளவல்லானும் ஆகிய எம் ஈசன் ஆம் அடிகள் நீரின் சுவையும் , நீள அகலங்களும்ஆகியும் , புகழும் புகழுக்குப் பொருந்திய ஒப்பற்ற பெருமையும் ஆகியும் , பூமியின் பொறைக்குணமும் , பண்ணின் இனிமைப் பண்பும் , அப்பண்புடைய பாடலும் ஆகியும் , மேலான ஒளியாகியும் விளங்கி நின்றவாறு வியக்கத்தக்கதாம்

` நீர் ` என்றது , அதன் குணமாய சுவையை . ` நீள அகலம் ` என்னும் அகரம் தொகுத்தலாயிற்று . ` நீளம் , அகலம் ` என்பன அப்பண்புகளையே குறித்து நின்றன . ` தான் ` என்பது , ` அகலம் ` என்பதனைச் சார்ந்துநின்ற அசைநிலை . ஏகாரம் , எண் ணிடைச்சொல் ; அதனை , ` நீளம் ` என்பதனோடும் கூட்டுக . நிழல் - ஒளி . ` உச்சி ` என்றது , எல்லையை , பேர் - புகழ் . ` பாராகிப் பண்ணாகிப் பாடலாகி ` என்றதனை , ` பெருமையாகி ` என்பதன் பின்னர்க் கூட்டுக . பார் - பூமி ; என்றது , தாங்குதலாகிய அதன்செயலை . பரஞ்சுடர் - மேலான ஒளி . ` அடிகள்தாம் , எய்தானாகி , ஈசனாரும் பரஞ்சுடரும் ஆயினும் , சென்று நின்றவாறு ` எனக்கொண்டு கூட்டி , எடுத்துக்கொண்டு உரைக்க . ` எய்தான் ` என்றது , பன்மை ஒருமை மயக்கம் .

மாலும் , நான்முகனும் ஆகியும் , பெரும்பூதங்கள் ஆகியும் , பெருக்கமும் , சுருக்கமும் , மகிழ்ச்சியும் , ஆகியும் , எட்டுத் திசைக் கூறும் அவ்வெட்டுத் திசைகளுக்கும் உரிய எல்லையும் ஆகியும் , பரப்பும் பரலோகமும் ஆகியும் , பூலோக புவலோக சுவ லோகங்களும் , அவற்றின் உட்பட்ட அண்டங்களும் ஆகியும் , புராணனுக்குரிய பழமையாகியும் , தான் இன்றித் தாமாக நடைபெறாத சட உலகங்களும் , அவைகளை நடைபெறுவித்தற்கு அமைந்தவனும் ஆகியும் , எழும் ஒளிப்பிழம்பாகியும் , எம்பெருமான் விளங்கி நின்ற வாறு வியக்கத்தக்கதாகும் .

` மாபூதம் ` என்றது அவற்றோடு இயைந்து நிற்கும் ஞானேந்திரிய கன்மேந்திரியங்களையும் , மற்றும் அப்பூதங்களின் கூறாய தாத்துவிதங்களையும் என்க . மருக்கம் - பெருக்கம் ; ` இது , மருங்குசெல்வது ` என்னும் பொருள்பற்றி வந்தது . அருக்கம் - சுருக்கம் ; இது , ` அருகுதல் ` என்பதுபற்றி வந்தது . ` பால் ` என்றது , ` திசைப்பிரிவு ` என்னும் பொருளது . ` எண்டிசை` என்பதில் உள்ள , ` எட்டு ` என்பதனை , ` பால் ` என்றதனோடும் கூட்டுக . பரப்பு - அகலமும் நீளமும் கூடியது . பரலோகம் - எல்லாவற்றினும் மேலாய சிவலோகம் . ` பூதங்கள் ` என்றது , அவற்றின் உட்பட்ட அண்டங் களை . ` புராணன் தானேயாகி ` என்றதும் , ` புராணம் ` எனப்படும் பழமையாகி என்றதேயாம் . ` இயலாதன ` ` இயல்விப்பான் ` என்பன , ` ஏலாதன ` எனவும் , ` ஏல்விப்பான் ` எனவும் மருவி நின்றன ; அது ஏற்பிப்பான் என்னாது ஏல்விப்பான் என்றதனானே அறியப்படும் . இயலாதன - தானின்றித் தாமாக நடைபெறாதன ; அவை சட உலகங்கள் . ` இயல்விப்பான் ஆய் ` என்றது , ` அவைகளை நடை பெறுவித்தற்கு அமைந்து என்றவாறு `. ` ஏல்விப்பானாய் ` என்னும் எச்சம் . ` எழுஞ்சுடராய் ` என்பதில் உள்ள , ` ஆய் ` என்பதனோடு முடியும் . மருக்கம் - மனம் ., அருக்கம் - உணவு என்பர் சுவாமிநாத பண்டிதர் . ( தேவாரத் திருமுறை . தலவரிசை - 1911, பக் . 1228.)